islam'da şefaatçiliğin olduğu gerçeği

her ne kadar tatlısu müslümanları yok desede aşağıdaki ayetlere bakarsak islam dini şefaatçiliğe, aracılığa destek veren bir dindir.

şefaati destekleyen kuran ayetleri :

"o gün rahmân’ın izin verdiği ve sözünden hoşlandığından başkasının şefaati fayda vermez” (tâ-hâ, 109)
"allah’ın huzurunda kendisinin izin verdiği kimselerden başkasının şefâati fayda vermez” (sebe’, 23)
“izni olmadan o’nun huzurunda kim şefaat edebilir?” (bakara, 255)
“onun izni olmadan hiçbir şefaatçi şefaat edemez” (yûnus, 3)
“rahmân nezdinde söz ve izin alandan başka hiçbirinin şefaate gücü yetmeyecektir” (meryem, 87)
“kim bir iyiliğe aracılık yaparsa, iyiliğin sevabından ona pay vardır.” (nisâ sûresi 85)

kuran'da bahsedilen şefaat tanıklıktır. özellikle de yazıcı meleklerin tanıklığı. yani o kişi iyiyse iyi, kötüyse kötü, ne ise durumunu belirtmektir. ayetlerde bu durum açıkça anlatılır, ve insanların zannettiği, torpil anlamındaki şefaatin asla olmadığı yazar. kişi hakettiği ne ise ona tanıklıktır.

var olduğu iddia edilen gerçekliktir. konu ayetle sabit olmak üzere (sebe, 23: "allah'ın huzurunda, kendisinin izin verdiği kimselerden başkasının şefaati fayda vermez. ...") müphemdir. kimin şefaatçi olabileceği hususunda isim verilmemiş; dolayısı ile de resulallah'ın şefaatçi olabileceği ayetle sarih bir şekilde sabitlenmemiştir.

bugün "şefaat ya resulallah" diyerek şefaat dilemek doğru değildir. ilim ehline göre bu davranış, büyük şirktir, çünkü nebi, vefat ettikten sonra hiçbir şeye sahip değildir. öte yandan bu davranış, câhiliye döneminin ve şirk halkının amelindendir. oysa allah şöyle buyurmuştur:

zümer, 44: "(ey nebi!) de ki: şefaatin tümü allah'ındır. göklerin ve yerin mülkü o'nundur. sonra o'na döndürüleceksiniz."

bir müminin günde 40 rekat namaz kılıp, her rekatta fatiha, 5: "yalnız sana ibadet ederiz ve yalnız senden yardım dileriz." demesi ancak buna rağmen "şefaat ya resulallah" cümlesini anormal görmeyişi şirkle birlikte riyakarlıktır. ikiyüzlülüktür. resulallah'ı nepotizme çağırmaktır. kaldı ki resulallah kendi kızı için bile "ey kızım fatıma! babam peygamber diye güvenme rabbine karşı kulluk vazifeni yap, eğer allah'tan nefsini satın alamazsan vallahi ben bile senin namına hiçbir şey yapamam..." (müslim, iman, 89) demiştir.

ne acıdır ki, furkan, 30: "ve peygamber (o gün), “rabbim! gerçekten benim kavmim, bu kur'an'ı terkedilmiş (bir kitap) olarak bıraktı” diyeceği hususu da ayetle sabittir, tartışmasızdır.