işlerinin asla bitmediğini fark etmek

yapılması gerekenlerin asla sonunun gelmediğini ve bu döngünün bir sonsuzluk olduğunu fark etmektir. insanı 7-24 ödevini yapmamış veya eksik yapmış ilkokul öğrencisi rahatsızlığında yaşatır. kesintisiz huzursuzluk... tekerlekte koşan saftirik hamster...

- şu iş de bitsin de...
+ ee sonra? bitince ne yapacaksın?
- hiiç bitsin de diğer işe geçeyim.
+ s..yim senin yaşantını.
- ben de.

işlerin asla bitmeyeceğini kabul etmekle sizi rahatlatacak olan durum. her zaman bir iş olacaktır ama yine de o iki işin arasındaki boşluğu keyif alarak değerlendirebilirseniz hayatın az çok bu olduğunu da fark edebilirsiniz.

benim işim yok. hic de olmicak.

mesleğe ilk olarak çocuk asistanlığı ile başlamıştım. normalde mesai akşam beş’te bitiyor. ancak o zaman o kadar kaotik bir zamandı ki, benim işlerim asla bitmiyor. gün içinde yemek bile yemiyorum ama saat yedi buçuktan önce hastaneden çıkamıyorum, çıktığımda halen daha iş bırakmış oluyorum. ilk hafta böyle böyle 3-4 kilo verdim.

sonra birileri fark etti durumu.
çekti beni kenara.
bu işler dedi asla bitmeyecek, kendini boşuna yıpratma, yemeğini ye, ayakta kal diye. işte o gün anladım, hayatta işler gerçekten hiçbir zaman bitmiyor.

mükemmeliyetçilikten ölsen bile bazen böyle şakkadanak durup içinde bulunduğun an’ı fark etmen gerekiyor. ya ben ne yaşıyorum böyle diye kendini tokatlaman gerekiyor.

zor bir farkındalık hali.
evlerden ırak.

işin olmaması daha büyük bir sorun

insana sınırlarını yani neye gücünün yetip yetmediğini, neye hayır demesi gerektiğini, hangi işleri kimlere delege edebileceğini, zamanını planlamayı, öncelikler sırasında en son sıralarda kendisi geliyorsa, bir gün bu gidişatın hiçte iyiye doğru gitmediğini* öğreten farkındalıktır.

o yuzden ne yapiyoruuuuuzzzzz dolar milyoneri olup isleri birakiyoruz. artik onlar dusunsun.

bazen tüfeği kaptığın gibi bilgisayara ve sağa sola rastgele ateş etme isteği uyandırır. tabi yapmayız. zira magandalık olur. zaten tüfek de yok. her şey kontrol altında.