istanbul'un anlamına erişmek

nezihe meriç imzalı gülün içinde bülbül sesi var adlı öykü kitabında bir paragraf ile değinilen durum.

kitap bitse bile kendisini düşündürmeye devam eden bir kavram olduğu açıkça görülmektedir.


istanbul'un, herhangi bir şeyin, bir insanın anlamına erişmek konusunda düşündüren bir yanı vardı bu paragrafın, istanbul'a gidilmiş olunsa bile ona gerçekten erişmenin aslında imkânsız olabileceğini düşündürüyor.

istanbul'a ben de bir kez gittim ve bazen hâlâ istanbul'a aslında hiç gitmemişim, istanbul'a gitmek aslında imkânsızmış gibi geliyor, gitmek bir otobüse, bir uçağa bakar ama gitmekle anlamına erişmiş olamayız ki, bir şehir olsa da istanbul hep çok uzak bir ülke gibi hissedilir, gitsen bile asla varamayacağın.

anlamına erişmek kavramını salt şehirlere indirgememek gerekiyor galiba biraz da, bir insanı yıllar önce tanımış olmak, ama artık hayatlarımızda olmaması, ölene kadar onu tanımış olma gerçeği silinmeyecek, ama hayatında artık yoksa onun da anlamına erişmek imkânsızlaşacak.

artık hayatında olmasa bile ömür boyu tanımış olmaya devam edeceksin, anlamına erişemesen de.

adamlar grubunun döndürüyor şarkısından bir söz ile tanımıma burada bir son veriyorum.

(bkz: istanbul'da yaşamak ve istanbul'u yaşamak)