iyi insanlar kaybederken kötü insanların kazanması

iyi insanlar utanma duygusuna sahipken kötü insanların ihtirasları vardır. iyi bir insansan vicdan sahibisindir, kötüysen vicdan senin için sadece bir yüktür. iyi insanlar alçak gönüllüdür, kötü insanlar ise kibirlidir. iyi insanlar başka insanları üzmemek için çaba gösterirken, kötü insanlar küstah ve çirkeftir.

sözün kısası, kaybetmemek için her şeyi yapabilecek potansiyele sahip bir insana karşı doğru olandan ödün vermeyen bir insan ne yazık ki çoğu kez kaybeder. bu mücadele, insanoğlunun en acımasız gerçeklerinden biridir.

filmlerde veya masallarda yaşamadığımız gerçeğini gözler önüne serendir. kazanan her kötü, kaybeden her iyide bu gerçekle karşı karşıya kalırız. yine de iyi olan da içine baksındır, insanlığını kaybetmeyerek kazanmıştır belki de.

iyiler uzun vadede kazanır,ama mutlaka kazanır.

bu gibi durumlarda yoldan sapmamak, iyilikten vazgeçmemek gerçek iyiliğin göstergesidir bence.

namuslu insanlar namussuzlar kadar cesur ve örgütlü olamadıkları için yaşanan acı bir durumdur.

iyilerin sistematik düşünmemesinden kaynaklıdır. kötüler sürekli plan yapıp, kötülüklerini devam ettirmek için sürekli çalışıyorlar. iyi insanlar ise boş vermişler bu dünyayı zaten. iyi, olup sürekli iyilik için çalışan bir tane insan var mı?

olay ihtiras, utanma, sebat, hırs vb değildir. tek kriter empatidir. empati duygusu yüksek olanlar iyidir. bu azaldıkça kişi kötüleşir. empatinin yoksunluğu ise psikopatlık olarak adlandırılır. kendini, yapacağın eylemden etkilenecek kişilerin yerine koyduğun miktarda iyisindir ve o oranda başarısızsındır. başkalarına fiziksel/duygusal zarar vermekten çekinmeyen kişiler toplumda daha başarılı olabilmektedir çünkü günümüzde başarının sırrı başkalarının haklarına tecavüzden geçmektedir.

empatik mafya olmaz. empatik siyasetçi olmaz. empatik esnaf, esnaf kalır diğeri büyür. empatik memur, işini bilmeyen memurdur. işini bilen memur yükselir. bu şekilde örneklemenin sonu gelmez.

t: doğru bir saptama.

o vicdan var olduğu sürece herkes seni genel resimde kaybetti sanarken sen daha büyük bir güçle yoluna devam edersin...ruhları bile duymaz...varsın iyilik kaybetti desinler.. asıl değerli olan kaybetmiş gibi görünmeye rağmen karşılık ve onay beklemeden aynı temiz vicdanla yoluna devam edebilmek.bir dost...

çözüm:
iyiye iyi, kötüye kötü olmaktır. kötüyü fiil ederken iyiler de gidebilir, kurunun yanında yaş da yanar deyip geçmektir.
ne kadar yapabiliriz? bilinmez.

haydi birbirinize sarılın salık verilesi başlık.

kötüler her zaman kaybeder. er yada geç. dünyanın yüzyıldır işleyen bir sosyal düzeni varsa doğanında var. kaybederler. er yada geç bana güvenin ve bekleyin. dediğim başlık.

kimin olduğunu hatrlamadığım bir sözü aklıma getirmiştir.

"iyi adamlar yalnızlıktan ölüyordu, iyi kadınlar kötü adamların balkonundan gökyüzünü izlerken."

çok güzel örnekleri hayatınızda kesinlikle bir şekilde olmuştur.

en ama en basitinden, mesela okuldaki kötü çocuğun başına bir halt gelmemesi ama gariban çocuğun dayak yemesi gibi ...

çok da şaşılmayacak bir durumdur. iyi insanların etik kuralları vardir cunku ve de vicdani. bel alti vurmak, turlu oyunlarla is cevirmek cok da tercih ettikleri bir yol degildir ki. hal boyle olunca cok da kazanamazlar*. saka saka, esasinda kaybetmis gibi gorunurler ama kazanirlar. insanin onurunu, vicdanini dahasi karakterini kaybettigi noktada kazandigi ne olabilir ki?

iyi insan kötü insan diye sanırım sevdiklerinizi ve sevmediklerinizi kastediyorsunuz. kazanma-kaybetme durumu kişisel çıkarlar için verilen mücadelenin bir sonucudur. haliyle sevmediğiniz biri kendi kişisel çıkarlarını iyi gözetiyor diye ona ''kötü'' demekteki mantığınızı anlamıyorum.

başkası üzerinden planlar kurmayın hayatta. ''o şöyle yaparsa benim işim oluyor'' gibisinden beklentileriniz olmasın. onun da kendince hesabı olabileceğini unutmayın. yoksa çok ağlarsınız ''dünyada kötüler hep kazanıyor'' diye.

basittir. orman kanunudur. iyi insansanız ve kaybettiğinizi düşünüyorsanız diğer insanları düşerseler tekmeleyin. bir yetimin ekmeğine göz koyun. birden kazanacaksınız. garanti ediyorum.

güzel şeyler bekletmez birden bire olur (oğuz atay) beklemeyin.

çünkü iyi insanlar; kardeşimdir, abidir, en çalışkan işçidir, güvenilir ortaktır, işin üçkağıdını bilmezdir, üzülünce nasıl olsa sessiz kalandır, kazık yiyince öç almaz, affedicidir, cömerttir, ömrünü feda etmeye her daim hazırdır.

kötü insanlar ise; sevgilidir, aşkısıdır, kadın gözüyle bakılanıdır, her türlü yalanı bilir, aldatmak veya kandırmak hayat rutinleridir, işlerini üçkağıtla yürütür ve yükselirler, bencildirler, insanlara zarar vermeyi huy edinmişlerdir, her zaman mutlulukları çalarak kendilerini tatmin ederler.

ama maalesef, ekseri kadınlar hep 2. seçeneği seçerler. duyguları olan, kalbini temiz tutmaya çalışanlar ise hep çöpe atılmış isimsizlerdir.
*

kaybettim sanarsınız; ama uzun vadede kazanmışsınızdır. tam tersi durum da geçerlidir.

bir yanılsamadır.

çoğu kişi için "iyi insan" tanımı duygusal insana karşılık geliyor. çoğu kişi ben iyi biriyim derken duygusallığına dayanarak bu savı öne sürer. bu koşulda iyi insan doğal olarak duygularıyla hareket eden biri oluyor. fakat başarı getiren şey hiçbir zaman duygusallıkla verilen kararlar değildir. sürekli kaybetme sebebini burada aramak gerekli.

misal, bir dövüş esnasında en çok sinirlenen kişi rakibini alt eder diye bir şey yok. belki bir anlığına öfkenin getirdiği adrenalinle güçlü bir yumruk atabilir karşısındakine fakat o dövüşü neticede kaybedecektir. çünkü duygularına söz geçiremedi ve plansız taktiksiz yumruklar salladı vs. duygusallık bu anlamda zayıflık belirtisidir. duygusuz olmayı yüceltmiyorum tabi. zaten duygusuzluk diye bir şey de mümkün değildir. duygular bizim varlığımızın bir parçası. bunu reddetmek de yine duygusalın işidir. yani duyguların ve mantığın senin tek silahın ama sen silahını tanımıyorsun. cephaneni sürekli nişan almadan yaptığın atışlarla boşa harcıyorsun. duyguların esiri olmak anca bunu getirir. doğru olan, duygularını kontrol altında tutabilen bir kişi olabilmektir. başarı, zafer vs mantık ön planda tutularak gelir.

bunun haricinde herkesi iyi ve kötü kalıbıyla tanımlamaya çalışmak da yine tipik bir duygusalın hareketidir. duygusallık gerçekçiliği örter, sizi hayali motivasyonların peşinden başarısızlığa sürükler. duygularını mantığının önüne alman seni iyi biri değil, kontrolsüz biri yapar. herkes iyidir ve herkes kötüdür.