kader'in bekir'i olmak

“geçen gece çocuk hastaydı. ilacı bitmiş, almak için dışarı çıktım. sağa sola saldırıp nöbetçi eczane arıyoruz. birden durup dururken içim cız etti. bi baktım gene aynı karın ağrısı. öyle özlemişim ki seni. dönerken bi meyhane gördüm. bi tek içeri girdiğimi hatırlıyorum, bi de rakıya yumulduğumu. arkasından en az dört cigaralık… sonra gözümü bir açtım karşıdan karlı dağlar geçiyor. bi daha açtım başımda bi çocuk: ‘kalk abi.’ diyor ‘kars’a geldik.’

otobüsten indim, yürümeye başladım. dedim, allah’ım nerdeyim ben? burası neresi? sonra güç bela burayı buldum. kapının önünde durup düşündüm. dedim bekir, bu kapı ahiret kapısı. burası sırat köprüsü. bu sefer de geçersen bi daha geri dönemezsin. iyi düşün dedim. düşündüm, düşündüm… ama olmadı, dönemedim. sonra, bak oğlum dedim kendi kendime. yolu yok çekeceksin. isyan etmenin faydası yok, kaderin böyle. yol belli, eğ başını usul usul yürü şimdi.” diyor bekir. aşk için ölmeli mi diye soruyorsunuz ya. aşk için ölünüyor işte, ancak ölündüğü zaman gerçek aşk oluyor o.

bazen biri girer hayatına ve aynen bekir gibi hissedersin. öyle yanıp tutuşan, öyle çaresiz, öyle aşık. bir derdin peşine düşersin, ama razısındır. işin garip tarafı da, senin olsun istemezsin, imkansızlığa hem boyun eğecek kadar razısındırkaderine, hem de ne yaptığını bilecek kadar aklı başında.

öyle ya işte, her insanın bekir'leştiği biri oluyor hayatında. boynunu eğip usul usul peşinden gittiği, sevilenin imkânsızlığıyla aşkının alazlandığı. ateşinin, alazlandıkça büyüdüğü. keşke kimse kimseyi bu kadar sevmese. keşke seni bu kadar sevmesem.

hayatı mahvolmuş bir insan olmaktır.*

yara bandı olmaya kafayı takmış insandır. döner döner ayni çukura düşer. cunku onun gözü zirvelerde degil cukurlardadir. oraya dusmustur akli , bedenini koysan da ise yaramaz. ılla yuvarlanacaktir. yuvarlanirken öğrenmez, hata olduğunu bilir, acır cani yine de cukuruna kavuşmak ister. orda kimse gormeyecektir onu, orda rahattır, kimse ondan bir şey beklemez ama o hep çabalar. zirvenin rutin yoruculugundan evladır çukurlar ona gore.
bekir de ugura âşıktır ama ask mi sadece hani ask bitiyor ya. aşk degil baska bir tutunus aslinda kendini kandırma hali. bıkmış hali dukkaninda oturmaktan, evlenmeyi istemiş mi degil, muhafazakar ailesi istemiş bu yapmış, evlendiği kadin istemiş cocuk yapmış, ne istemiş bu adam kendine hic sormamış, almışlar bunu evini arabasını koymuşlar eline. hicbir şey icin çabalamamış bu adma zirveye otur demisler. bu da oturmuş ha babam bakmış da bakmış ama emek vermeden elde etmediği icin istediği şeyin ne olduğunu anlayamadığı icin bunalmış adam. bu sefer kendine hep bir kaçış yolu aramış derken kapıdan girmiş çıkış yolu. kadının peşine takılıp hayatını heba etmiş. suç uğurda değildir. uğur gram istememiş bunun peşinden gelmesini.hicbir şey istememiş. fahiselik yapmış kendi parasını kendi kazanmış, her gittiği yerde gelme peşimden demis mi demis. bekir pasif adamdır hayatında babasının yönettiği bir evlat, karısının isteklerine he diyen bir koca bu kadar. uğurun bile surekli azarladığı bir cocuk. ama yine de kandırmış kendini uğuru koruyor kafasında. ama asıl onu koruyan uğur bi yerde. kendi kafasına sıkmaktan koruyan kisi. bu adam gibileri de çoktur hayatta bakin düzenli hayati vardir düzenli işi vardir ama adam düzen sevmez ki gider pavyonda 5 tarla yer. ya da ticarete atılır batar, çünkü o durağanlığı sevmemektedir. risk alır, emek vermek ister. bekir ugura cok emek vermiştir. ama yine aynı denklem çıkar uğurun emek verdiği de baskadir. bekir nasil kendisine emek verenleri görmemişse iki çocuğunu arkasinda bırakmışsa uğur da bekire pas vermez. bana sorulursa uğur bekirden daha merttir. çocuğuna sahip cıkmış aşkına sahip çıkmıştır hatta bekire bile sahip çıkmıştır. bekir olmak zavallı olmaktir bana gore.
adamın derdi de uğur degil hayatladir vesselam

kim kendi hayatını bir başkası için yok sayar? sorusunun cevabıdır.

kaderin bekiri olmak iyi de düşünsene bekirin kaderisin neyse ki diyalektik böyle bi şey değil sonunda marx üzerinden hegel okuyan mal sürüsü de bunun bi faydasını görecek..