kafam rahat olsun anları

özellikle “muhatap olup savunma / saldırma mı yapsam” ile “geri çekilip, zafer kazandığını düşünmesine müsaade etsem, yeter ki benden uzak olsun” gibi dilemmaları çözen anlardır. böyle anlarda benim seçimim belli: kafa rahatlığı. çünkü huzurlu olmayı, söylenip daha da canını sıkma riskine heba etmeye değmez.

en ilk aklıma örneği ise sanal zorbalarla mücadele hususu: bazen egomuz sarsılabilir. güç gösterisi yapmaya yönelebiliriz. ama hiçbir reaksiyon almayıp sessizce çekilmek bazen ciddi anlamda gerekli bir koruma oluyor.

***
dipnot: sakın yanlış anlaşılmasın. burada kastedilen kötülere dilsiz rolü oynamaktan kastetmiyorum. o bambaşka bir boyut. benim sözünü ettiğim daha minimal düzeydeki zorbalıklar.

herhangi bir insanın herhangi bir gereğinden fazla samimiyetine, kaçış anına erişene kadar geçen sürede akıl sağlığımı elime almadan güç de olsa katlanabilmek, bu samimiyeti kendi alanıma uygun olarak şekillendirmek.

kaçış anı yakaladığımda ilk fırsatta tüymek ve mümkün olan en az temas ile (tercihen hiç) hayatımı sürdürmek kafa rahatlığım için yapmak zorunda olduğum davranıştır. doğruluğu tartışılır.

üzülürsem, dramatik anlarımdaysa en yakın arkadaşlarıma ahvalimi açıklar sonra da sıyışırım...

kalemime dökerim acılarımı, kederlerimi... paylaşım da bazı bazı...

iletişimimi koparırım bir süre ama sonra muhteşem bir dönüş yaparım...

işte o an kafamdaki o... sesleri susturduğum ve sineye çektiğim zamanlardır... kafamı rahatlatırım...

sonra çeviririm yüzümü güzelliklere doğru... güzelliklere her dem muhtacım... sevgidir gücüm...

(bkz: tabii ki hayatım)
(bkz: sen bilirsin hayatım)