kafanın içinde birinin konuşması

susmuyor.

tamam, şizofreni sınırlarını zorluyor olabilirim ama bu kadarı da fazla dedirtiyor çoğu zaman.
hadi / diyelim / diğerlerini hallettim, bir şekilde susturdum onları ama geride kalan ben / öz / tek / biricik /yegane şey hiç susmuyor, onun sesine yaygarasına öbürleri de kalkıyor.

sonra gecenin 5'inde niye sözlükteyim, bravo bana, ne güzel soru!

benim için susmayan sestir. devamlı abi şunu da düşün, abi bak bunu düşünmeyi unuttun, abi bak ya kaşın düşerse durup dururken naparsın hadi biraz endişe lütfen şeklinde saçmalayan sestir. insan silüetine bürünse de iki ağzına yapıştırsam dedirtir.

benimki kılıktan kılığa giriyor. hiç rahatsız etmeyen ve daima hoş tonlarda konuşuyor. artık daha seviyeli tartışmalar yapıyoruz kendisiyle, önceden çok agresifti ve hayatımı zorlaştırırdı. şimdilerde susmayı öğretmeye çalışıyorum ama en sustuğu anlarda bile "sessizliği dinle, sessizliği dinle!" diyor. şu an yazmam gerekenleri dikte ediyor misal bana ama yetişemiyorum kendisine. hızlı konuşuyor ve çoğu zaman tekrarı olmayan radyo yayını gibi, kaçırıyorum ve sonra bana kızıyor. neden daha dikkatli dinlemiyormuşum da neden daha hızlı yazmıyormuşum. "ya hu kardeşim!" diyorum, "ben sen gibi enerjiden ibaret değilim ki!" anlamıyor. sanırım ben de bazen onu anlamıyorum. ama seviyoruz birbirimizi. bana bazen şarkılar söylüyor. ha bir de şunu şikayet etmek istiyorum, geceleri korkunç bir tonla içimi ürpertiyor. bunu da aşarsak sanırım pek de büyük bir problemimiz kalmayacak kendisiyle. şimdi diyor ki "ben de senin beni dinlememenden şikayetçiyim, her seferinde arkanı toplayamam ya!" birlikte çok konuşuyoruz. entelektüel tartışmalarımızı bilahare ekleyeceğim.

der ki yetmez. yetmez, yetmez... daha fazlasını yapmalısın. bir sus arkadaşım bir sus artık.

başka insanların sana yapabileceklerinden daha tehlikelidir. susmaz, kafanı duvarlara vura vura susturmak istersin. bir türlü seni beğenmez, eleştirir durur...

asla susmuyor. önceden susturmayı başarmıştım ama yeni yaşadığım şeyler yüzünden geri başladı. şimdi nasıl susturacağım bilmiyorum. büyük ihtimal yine psikolojik destek alacağım. ona durum yok ki abi. güzelim ülkede ekonomi yüzünden kafamızı da düzeltemiyoruz.

bi sus artık

çok konuşuyor bazen hiç susmuyor. bolca küfür ediyor kısık sesle.

kimse konuşmasaydı yazar olmazdık zaten.

ilgisiz kaldığım her saniye gerçekleşen olaydır.

ne çok ruh hastası var siteye bak kafa izni hemen şimdi..

intihara meyilli bir arkadaşım sürekli bundan bahsederdi. kafasının içindeki bir sesin hep kötü şeyler söylediğini ve ilacın bile iyi gelmediğini tekrar tekrar anlatırdı. bunları aralıksız bir yıl boyunca o kadar çok dinlemiştim ki neredeyse ben de sıyırıyordum. tehlikeli durumlar bunlar, bir psikiyatriste gitmeli mutlaka.

kafamın içinde konuşan kimse, benden daha akıllı olduğu kesin. keşke o olabilsem..

şu sıralar kendisiyle küsüm. kavga edicem yoksa. artık agresif modumu kapattım ben

ben konuşmam, o da hiç susmaz. kafamın içindekiyle çok zıtız birbirimize ama bazen o olmak istiyorum

sanki iki kişilik varmış gibi hem soru sormak hem cevaplamak
(obsesif kompulsif bozukluk)

bir değil birkaç kişi konuşuyor bende.

susmuyor oğlum.. susmuyor..
yersiz ve gereksiz zamanları öyle fazla ki,
anlamsız şekilde desibeli arttırarak müdehale ediyorum..
sanki hiç bir şey olmamış.. sanki yaşanmamış gibi..
sonunda mı..
haklı çıkıyor..

eskiden çoooook konuşurdu. hem de öyle böyle değil . farklı karakterlere bölünüp topyekûn saldırırdı bilincime. artık azaldı . sesi cılız çıkıyor , arada bir gene kafamı bulandırıyor , fakat sıkıntısı çok sürmüyor . naptım peki ? birazcık aydınlandım , etkisi oldu diyelim :)

konuşurken konu konuyu açıyor bir de.