kafası bulut delen insan

türk edebiyatının son dönemlerdeki en büyük romancılarından biri olan ve türk edebiyatına can suyu veren ancak galiz kahramanla hafif bir yalpalama yaşayan ihsan oktay anar’ın son romanı tiamat (kitap)’ta geçen bir tanımlamadır.

asla gerçeklikle bağlantısını tam olarak kurmayı başaramamış olan, aslında daha doğrusunu söylemek gerekirse kendi düşsel doğrularına sıkı sıkı bağlı insanlardan biri olarak kendimi de bu sınıflandırma içinde sayabileceğimi düşünüyorum.

ihsan oktay anar’ın kitapta bu tanımlama içine dahil ettiği insanlar boş zamanı olan boş insanlar, feylesoflar, fen adamları, polisiye tutkunlarıdır ve bu insanların ayağı yere değmez.

bu tanımlama bana shakespeare’nin rüyaların yapıldığı maddeden yapıldıklarını iddia ettiği insanları düşündürdü. ki büyük ozan kendini de bu insanlar grubuna dahil eder. haksız da değildir.

belki bu iki yazarı birbirine katıp düşlerin yapıldığı maddenin kafası bulut delen insanlar tarafından göklerden toplanıp getirildiğine inanabiliriz.

sonuçta istediğimize inanmakta özgürüz. ayakları yere değmeyen insanlar olarak başkalarına inanılmaz görünen her şey bize ayan olur. yeter ki gerçeklik prangalarına dolanmayalım.

gökyüzünün sınırsız olduğunu bilen insandır. hatta dünya, uzay evren, galaksiler...
uçsuz bucaksız zamansız yaşarken bir nokta gibi hızlı hareket eder.