kalbimi dinlemeliydim

insanlar neden başka bir insanın her dediğine bu kadar inanır hiç anlamış değilim. nasıl körü körüne bir insana bağlanma ihtiyacı hissederler?

insan dediğinin bir temeli bir ilkesi olmalı ki hayata karşı ne hissettiğini bilsin. nereye doğru yol alacağını kendi çizsin.

insanlar televizyonda gördüğü ve değer verdiğini zannettiği kişilerin sözlerine göre hayatlarını şekillendiriyor. böylece yıllardır siyah bildikleri şeye beyaz deme olasılığı ile yaşıyorlar.

kalp önemli. en küçük soru işaretimizde kalbimize dönüp sorabilmeliyiz. kalbimiz ne derse desin en azından yanıtın bize ait olacağı, benlik kokacağı kesindir. bize ait olsun hayatımız. başka türlüsü kalben kabul değil...

inceden pişmanlık içeren bir serzeniş.
bana kalırsa tüm savunma mekanizmalarınızı kapatmanız anlamına gelir.
duygusal ihtiyaçlar için maalesef yapılabilecek pek birşey yoktur. mantığımızın "hayır" deyip olumsuzlaştırdığı durumlarda ve bu hiç ama hiç işimize gelmediği zaman, müracaat ettiğimiz durum olur kendileri. şöyle bir düşündüğümde de, pek fazla insan tanımıyorum bunu yaptığında doğru yaptığını düşünen.
bir açmaz mı desek yoksa bir çıkmaz mı? bilemiyorum. lakin bunu bilerek ya da bilmeyerek, çokça yaptığımız doğrudur.

çok uzatmaya gerek yok, kalp genelde korkaktır. o yüzden sesi çok gür ve coşkulu çıkmaz. kimse de doğru zamanda dinlemiyor o yüzden.

kalbin hiçbir gözlemi yok, olan biten hakkında bir bilgisi yok ve sadece fikri var.

bunun gibi biri ete kemiğe bürünüp size fikir verse onu dinler miydiniz?