kalbimiz seninle

hala bana sabır ediliyor ya şaşırdım en yakın kişi benim bu ünvana galiba.

(bkz: çanlar kimin için çalıyor)

vefat eden yazarlara bi vefa sanmıştım. oturdum düşündüm nasıl öğrendiler acaba diye. sonra sözlükten edindiğin çevreyi sosyal hayata taşımak ne kadar sakıncalı aslında dedim. anonimliğin verdiği konforu düşündüm. birden aklıma ölürsem kim bilecek lan dedim. gözüme kestiğim bi yazara e devlet şifremi vermeyi düşündüm arada yoklasın diye. hayır şimdi ben seni tanısam ne yazar sen benim öldüğümü bilecek kadar ailemi tanımadıktan sonra? e devlet şifresi daha da mantıklı geldi. lan dedim saçmalama ver şifreni veli’ye ölünce girsin haber versin. veli de puşt şimdi girer bakar kütüphane botuna yazdığım şiirleri attığım şarkıları görür. allahım delirmek üzereyim kim bilecek öldüğümü???

insanı üzen şeyler başlığında çılgın atıyorsunuz bi de, gelin de üzülmek görün. adamlar uçurduğu yazarla dalga geçiyormuş.