kalbinin soğuması

sonunda kalbim soğudu. insanlardan da insanlara dair birçok şeyden de soğudum.
ben hiçbir zaman hissettiklerimi bastırmadım. çok mutlu oldum, çok ağladım, çok heyecanlandım, çok korktum, çok cesur hissetim, çok özgüvensiz hissettim. ben aynı zamanda çok sevdim. sanki herkese, her şeye yetebilirmişim gibi çok sevdim. sonunu hiç düşünmedim.
her kırıldığımda, darmadağın olduğumda hemen yeniden toparlanmayı marifet sandım. kendime hiç mola hakkı tanımadım. biraz olsun sakinleşmek, dinlenmek vakit kaybı demekti benim için. zaten zamana yetişemiyorum daha fazla vakit kaybedemem diye düşündüm hep. aslında yaptığım tek şey kendimi paramparça etmek oldu.
her defasında kırıldım sevdiğim insanlar tarafından. daha da zor olanı sevildiğimi düşündüğüm insanların beni paramparça bırakmasıydı. yaşadığım her şey beni bir adım daha uzaklaştırdı insanlardan. ama yine de umudum kaybetmedim. gerçekten sevmek ve sevilmek her şeye değer diye düşündüm.
asıl sorun başkaydı. arkadaşlarımın, ailemin, aşık olduğum insanın beni üzmesi değildi asıl sorun. asıl sorun bana en çok zarar veren kişinin yine ben olmamdı. her defasında bana zarar vereceğini bildiğim şeylere koştum. karşımdaki insana onun kaldıramayacağı beklentiler koydum. kendimi realitesi olmayan beklentilerle yordum.
şimdi yorgun bile değilim. yorgun hissetmekten, en ufak bir şey hissetmekten bile tiksinecek hale geldim. içimdeki tüm kavgalar sona erdi. tüm mücadeleler ne olduğu, kim olduğu önemli olmadan sona erdi. ben artık kimseye kızgın değilim. kimseye kırgın değilim. kimseden nefret etmiyorum.
ben artık aşık değilim. o gittiğinde ''her zamankinden daha eksik hissediyorum'' demiştim. ondan sonra hiç tamamlanmış hissetmedim ama artık eksik hissetmiyorum. ondan vazgeçmemek için kendimle günlerce mücadele etmiştim. artık onun da hiçbir önemi yok.
hissettiğim her şey çok yabancı geliyor artık. bunun hakkında ne düşünmem gerektiğini tam olarak bilmiyorum. bunun da bir süreç olduğunu biliyorum ve bundan sonrasını düşünmeye çalışmak gibi bir niyetim yok.
benim için sevgisiz, aşksız bir dünya hiçti. hissetmemek yaşamamak demekti. yanıldım. kendimi değmeyecek birçok şeyin ardından sürükledim. kendime en çok zararı kendim verdim. başka insanların bana zarar vermesine izin verdiğim için kendime diyecek bir kelime bulamıyorum. kendimi bu noktaya ben getirdim. suçu başka hiçbir şeye yıkamam. kendi varlığımın bana en çok zarar veren şey olduğunu anladığım an soğudu kalbim.
şimdi ne yapmam gerektiğini biliyorum. kendimi sonuç verecek işler yapmaya adayacağım. hayatı kafamda yaşamayı bırakıyorum. düşünmek ve hissetmek bana hiç yararlı bir sonuç getirmedi. uçuk beklentilere de yer yok artık hayatımda. ve bundan sonra hiçbir duyguyu yüceltmeyeceğimden de eminim.
bir gün kendimi affedeceğim. daha zamanı değil sadece.

kalbin sogumasi icin once bi alev alev yanmasi gerekiyo. sonrasinda farkli biri olarak cikiyosunuz bu durumdan

kalbi soğuyan insanın savaşı biter, geçmiş olsun.

yaşantılar kişinin dış dünyaya olan inancını sarsacak düzeyde etkilemeye başladıysa duygusal olarak bir çöküşe neden olacak bir karmaşa hayatını kaplamaya başlar. hayat enerjisinde meydana gelen düşüş; ruhsal olarak hareketin kısıtlı olduğu, karamsarlığın hakim olduğu ve umut adına pek de bir şeyin hissedilmediği bir dönem gelişir. özetle işlevselliğin düştüğü ve kişinin hayatında anlam bulamadığı majör düzeyde bir depresif ruh hali bir soğukluk bir üşüme kendisine eşlik eder. o nedenledir ki depresyon tanımı yapılırken japolanrın “ruhun üşümesi” benzetmesi sıklıkla yapılan bir şeydir. insan insanın ilacıdır da zehridir de. doğru insanı ya da insanları etrafınızda bulamadığınızda zehir olur. bulduğunuzda ise rutininde ilerleyen kalbin sıcak olduğu günlerin daha çok yaşanması olasıdır. çünkü size iyi gelecek ilaçların etrafınızda olduğu olacağı hissi sizi güvende ve huzurlu hissettirir.