kaldırım kenarına çöktürüp ağlatan hisler

bidebayilistersen ukdesidir.
hayal kırıklığı.
nasıl anlatabilirim ki? en nefret ettiğim şeylerden bir tanesidir ağlamak ve ben insanların ortasında kaldırıma çöküp ağlıyorum. ne için, kim için?

kırılgan ve duygusal bir insan olmak zayıf bir özellik olarak gören bu dünyada, güçlü kalmaya çalışmak ve en sonunda dayanamayıp kaldırıma çöküp ağlamak benim bittiğimin göstergisi olurdu, büyük ihtimalle.**

kalp ağrısı.

gecenin bir vaktidir, deli gibi içmişsindir. tek başına eve dönüyorsundur.
bence yeter .

kendi kendinize yazık ettiğinizin işaretidir.

üniversitede bir kere kaldırım kenarına çöküp gündüz vakti ağladığım olmuştu. bir teyze geldi yanıma sonra, üşürsün kaldırıma oturma falan dedi baktı aldırmıyorum, dedi ki "ben de senin gibi çok ağlardım şimdi şeker hastası oldum yazık etme kendine."

o günden beri aklımda bu anı nedense.

kimsesin olmadığını ve herkesin bir kimsesi olduğunu fark ettiğin o an seni yumruklayarak kaldırıma iten çaresizlik

aşk hadi yalan da.. bari iş olsaydı. dada.*

yaş 16 belki 17 lise terk bir kız çocuğusun kimse sana iş vermiyor vasıfsız işler haricinde zar zor bir matbaada iş bulmuşsun ellerin kolların sıcak silikondan yanık içinde. patron; iş bu hafta bitiyor arkadaşlar ellerinize sağlık. o molada kaldırım kenarına çöküp ağlamaktan başka ne yapabilirsin ki. eve gidince sözde güzel bu haberi ailene nasıl söylebilirsin ...

sonsuza kadar kendime tahammül etmek zorunda olduğumu anladığımda yaşadığım his.

bir yakinim kanser olmustu pet taramasindan sonra aynen bu hissiyattaydim, kaldirim kenarina çökmedim ama yasadiklarimin agir gelmesiyle yol boyunca hem agladim hem yürüdüm.

ben şu an burada ne yapıyorum, neden burdayım, neden yalnızım, neler oluyor, neler olacak, ne yapmam lazım nereye gideceğim, içim ne zaman rahatlayacak...

vb soruların hepsi aynı anda gelip, aynı anda cevapsız kaldığı zamanlar bir de yolda yürüdüğümüz ana denk gelirse yaşanacak olaydır...

aniden gelen farkındalıkla ortaya çıkan hislerdir benim için. çoğu kendi içsel yolcuğumla ilgilidir. bundan yaklaşık 3-4 hafta kadar önce bir konu hakkında insan psikolojisini araştırıyordum. bu araştırmalar sırasında da kendime dair çok önemli bir şeyi fark ettim.
bu farkındalık tokat gibi çarptı yüzüme. yaklaşık 30-40 saniye süren şok hali. yemin ediyorum hayatımda yalnızca birkaç kere bu kadar çok ağladım, bu kadar çok üzüldüm kendim için. insan bazı şeylerden kaçamıyor sanırım. ama işin daha kötü ve daha zor yanı bu gerçeği kabullenmek. bu gerçekle barışmak.

işte bu gerçekleri kabullenmeye çalışırken ben hep kaldırım kenarına çöküp ağlarım.

bununla ilgili karalama defteri başlığına bi tanım girmiştim. bana onu hatırlattı.

insan, her şeyini kaybetmeden öyle kaldırıma falan çöküp de ağlayamıyor. ancak ve ancak kaybı büyük olanların anlayabildiği bir hadisedir bu.

edit: söz konusu tanımı buldum yaa onca tanım içerisinde. eklemesem ayıp: #1408443

hastanede olmuştu.
o halde görünce, üstüne maddi sıkıntılar da eklenince kapının önünde nefesim kesildi, yığıldım kaldım.
allah'ım kimseyi öyle çaresiz bırakmasın.

hisler sözlük altıncı his denilen şeyin kuvvetli olması hissettiğim şeyin gerçek olacağını düşünmek beni bir kaldırıma çöküp hüngür hüngür ağlattı. ağladım ağladım içim bomboş oldu ama o his geçmedi geçmiyor. bu sefer yanılmış olmayı diliyorum.

2014 yılında çok aşık olduğumu düşündüğüm biri vardı. şu an farkediyorum o sadece sevilmenin tadını çıkarmak istiyordu. son görüşmemizde yanında bayılmıştım. beni öylece bırakıp gitmiş. "ben senin hastalığınla uğraşamam" diye mesaj atıp her yerden engellemiş. en çaresiz hissettiğim anlardan biriydi sanırım. saatlerce olduğum yerde oturup ağladım.

kaldırım kenarına çökmüş ağlarken, telefonu eline alıp, arayacak birini bulamayınca kulaklığı takıp müzik açmakla sonuçlandığında ikiye katlanan hislerdir.
sonra bir şekilde kalkarsınız o kaldırımdan ama, her koşulda yanında olduğunuz, acı yedikten sonra osurdum popom acıyor dediğinde yanına hemoroid kremi ile koştuğunuz, ama kötü gününüzde arayamadığınız insanlara olan öfkeniz asla ama asla bitmiyor.