kanserli karısını boğup intihar eden yaşlı asker

çok hüzünlü bir haber.

hayatın buz gibi yanını yüze çarpan başlıktır.

kim bilir eşinin acı çekmesine son vermeye çalıştı ya da ortada zorla yazdırılmış bir intihar notu bile olabilir. olay çok farklı boyutlarda da olabilir, tamamen göründüğü gibi de. her halukarda üzücü bir haber.

zor bir durumdur. '' ben olsam şöyle yaparım, yaptıkları kesinlikle doğru değil'' gibi cümleler kullanmak hiç uygun değildir. onların neler yaşadığını, ne acılar çektiğini bilemiyoruz. bize, allah kalanlara sabır versin; ayrıca ölenlere ise günahlarını affetsin demek düşer.

böyle bir şey yapmam mümkün değil ancak komutanın psikolojisini anlıyorum.şuanda bakmakta olduğum 91 yaşında ki dedemde hem bunama hem panik atak var.kendisi için ayrı bizim için ayrı zorlayıcı bir süreç.bir yıl önce ameliyat oldu o zaman öleceği söylenmişti kurtuldu.koskoca adamın düştüğü halleri görünce keşke o gün orada ölseymiş diyorum.hiç kimse bi yakınını bu şekilde görmemeli,düşmanımın başından bile uzak dursun.

insan çok fazla yaşamamalı, çünkü insanın sonu beş para etmiyor. bakana zor, sana zor. 70 yaşından sonra artık her tarafından bok kokuları gelmeye başlıyor. evladın bile bir süre sonra gözünün içine bakıyor, hadi yav ölüver de bir gömek seni diye. doğanın kanunu bu arkadaşlar. kim olursa olsun, belli bir seviyeden sonra insan insanlıktan çıkar. her şeyin vaktinde olanı en güzeldir.

son derece üzücü olay.
bana aynı konuya değinen,usta yönetmen haneke'nin şu güzel filmini hatırlattı.

sözün bittiği yerdir. kimbilir ne anılar neler neler yaşadılar geçmişlerinde sonra hastalık yaşlılık ve ölüm cok üzücüdür.

çok acı bir haber.

aşırı üzüldüm....

gece gece içimi burkandır.

gençken hem üretip hem tükettiğimiz yer olan şehir, yaşlılar için zalim bir yer. ağır bir hastalık olmasa bile insan güçten düşünce ne sokak var ne çarşı. kalıyorsun dört duvarın ortasında. şehirde atıl, ihtiyar gözüyle bakılıyor yaşlıya oysa köyler öyle değil. yaşlılar ne durumda olursa olsun bir hürmet görüyor oralarda. en azından bir kapını çalan olur birkaç gün görünmesen ortalarda. insana insan gerek yaşın doksana varsa da.

evlatları ziyaret etmiş gerçi de...yine de insanın gençliğini beraber geçirdiği kişilerle edeceği bir iki kelamın yeri başka. ve şehirlerde o akranlarına ulaşmak zor ihtiyarlıkta. çıkacaksın evden, inip merdivenleri. bineceksin bir vasıtaya ki görebilesin bir eski tanıdığın yaşıtını. yok ki şöyle bir köy kahvesi varasın iki adımda da göresin mazide kalan o kudretli günlerini bilenleri orada hep bir arada. derler ki doğup büyüdüğün yerde ölmektir bu dünyadaki en bahtiyar kişiye nasip olan.

adamcağızın tüm gün boyunca belki de tek gördüğü, o güzelim kudretli günlerini bilen ama ne çare ki pek fena ağrılar duyan eşi. kim bilir kaç gün kim bilir.

eski bir asker!!!
düşünün ki kendi eşini bile boğarak öldürebilecek biri.
artık bu herif kim bilir nasıl bir manyaktı.
ama işte kel ölür sırma saçlı olur, kör ölür badem gözlü olur.
büyük ihtimalle ilk cinayeti değildir.
suç ile alışkanlık arasında bir bağlantı hep vardır.
insan bir kere yapar ve tadını alır.
daha sonra kendini tutması zor olur ve artık bir alışkanlık haline dönüşür.
bu herif de bunlardan biridir.

“ allah insana kaldıramayacağı yükü vermez “ lafının nasıl büyük bir dümen olduğunu bir kez daha ispat eden haber. şayet böyle bir acıya da kim katlanabilir orası da meçhul...

bana çok üzücü ve aynı zamanda da bayağı etkileyici geldi. cesurca ve aşırı sorumluluk isteyen bir 'çözüm'e karar vermiş emekli asker birey. sanırım aynı durumda aynı şekilde davranmak isterdim ama ben yapamazdım. yeterince cesur değilim. yaşlanınca eşimin acı çekmesini ve ölümünü görmek ve ondan sonra yaşamayı arzu etmeyeceğimi düşünüyorum. çocuklarım dahil başkalarına yük olmayı da hiç istemem. ben hastalanırsam ve eşim de devam etmek istemezse düşünebilirim. bence çok zor ama bir o kadar da yerinde bir karar. genelde toplumda yaşlı insanlara zaten saygı hiç yok ve artık ölsünler diye bakılan çirkin bir ortamda yaşıyoruz.

bir kitabın sonu gibi son.
ürpertici. buz gibi.

hayatın acımasızlığını herkesin yüzüne vuran olay.

büyük konuşmamak gerek. bakın 4 5 yıl öncesinin haberi. www.hurriyet.com.tr/gundem/... adam neler çekmiş. kadın nelere neler , ne acılar ne ağrılar çekmiş en iyi ben ben ben bilirim. babam 4.evre dil kökü kanseri. ufak bir ameliyat dediler. ışın tedavisi, kemotetapi , ne ağrılar ne acılar! bir ara bıçakla kendisini öldürmeye teşebbüs bile etti. yaşamaya devam ediyor babam. hem babam, hem annem, hem kardeşim bu süreçte çok yıprandık. ve bazen ölümün allah tarafından insanlara verilen nimetlerden biri olduğunu düşünüyorum bir kanser hastası inanın yaşamının her anı ölümü düşünüyordur. biz ölümü nadiren düşünüyoruz ama onlar her an yaşıyorlar.

onurlu bir ölüm istemiş sadece.

kim bilir nasıl acı çekti
doğruluğu yanlışlığı sorgulanır değişir ama acı hep aynıdır derin çok derin.