kapı aralığına tırmanmak

herkesin en az bir kez denediği çocukluk aktivitesi. babaannemin evinin kapıları bu iş için biçilmiş kaftandı. geniş ve yağlı boya ile boyanmış kapı kasası sayesinde zirveye çıkmak çok kolaydı. çorapları fırlattığımız gibi kardeşlerimle en tepeye kim çıkacak yarışması yapardır.

cidden kimle konuşsam en az bir kez yapmış. ben annemden gizli yapardım. kızardı kızlar böyle şeyler yapmaz diye. bir seferinde yakalandım. sırtıma çok sert bir şekilde vurdu yüzüstü düştüm. o günden sonra bir daha denemedim. çok da severdim.

küçükken çok zevk alırdım bu olaydan şu anda yapamıyorum ama yapabilsem hayır demem yine zevk alırım

tontik çocukların bile zaman zaman denediğidir. kendimden biliyorum .

sık sık yaparım. canım bir şeye mi sıkıldı kapı aralığına tırmanırken bulurum kendimi ardından 5-10 dakika ruhumu dinlerim orada. yeri gelir odamı gözlemlerim en yükseklerden başka bi gün hayatı sorgularım bir dağın tepesinden aşağıdaki küçük insanların boş koşuşturmacalarını izliyormuşcasına. ne zaman sanırım bu sefer işin içinden çıkamıcam ben desem işte o zaman kapı aralığının en zirvesinde bulurum kendimi.

ma yapmayı en sevdiğim aktiviteydi...
*

kıçım arşa değmiş gibi hissettirendi.

çocukken çok yaptık hatta bazı kapılara bir süre sonra sırtımızı dayayıp yukarı çıkıyor ve orada kalıyorduk, o yaşta insan kendini dünyanın tepesinde sanıyor. manzara çok güzel dediğimiz bile olmuştur eminim.

sebebini hiç anlamadığım şekilde çocukken yaptığım eylem. bende bı de o kapı aralığında köprü kurma versiyonu vardı.

köyde yaşarken evimiz çok sağlam ve güzel bir evdi. betonu betondu yani. kapıların yan tarafları ise cilalı ve kaygandı. elimize tükürüp ayaklarımızı ıslatıp adeta bir spiderman gibi tırmanırdık. bizim de everestimiz bu kapılar idi. zamanla tırmanmak yetmemeye başladı. çocuk ruhum daha fazla aksiyon istiyordu. hemen tükürük bezlerimi daha fazla çalıştırdım ve ellerimi zamk gibi kapı pervazına yapıştırıp görünmez bir salıncağa binmişim gibi sallanmaya başladım. nasıl ki salıncakta aşırı sallanırsanız bir zaman sonra salıncağın ters dönme ihtimali varsa aynı şey kapı için de geçerliydi. işte sonra olanlar oldu. sallanmanın vahşi zevkine daldığım ve tükürüğümün elimde kuruduğu bir gün kafa üstü betona çakıldım. beynimde acıdan önce gelen o büyük uğultu ile ölüyorum diye düşünmüştüm ama bakın bugün burdayım. siz siz olun kapılara çok güvenmeyin. ya da kendinizin farkında olun, kapının suçu ne.

o kapıların menteşesini yamulturdunuz, kapının terazisi kayardı, pis veletler sizi, haark tüühh, balgamattım

127 saat filmini hatırlatmış harekettir. veletken sıkça yaptığım, kilo aldıkça yapmayı bıraktığım ve boyumun kapıyı geçmesiyle artık istesem de yapamadığım eylemdir.