karışık çerez yerken aklı karışan insan

karışık çerez yerken aklı karışan bir insan varmış. yer fıstığını yerken hayat böyle mi olmalıydı diye düşünen, bademi ağzına atarken çocukluk travmalarını hatırlayan, leblebiye gelince de ben niye hala buradayım diye iç çeken bir zavallı. çerez tabağı bir terapi seansına dönmüş, kabak çekirdeği freud’u oynuyor, fındık jung’la ortak yayın yapıyor.
adam, bir yandan ağzında çeviriyor, bir yandan da beyninde: acaba neden hep tuzlu olanları seçiyorum? diyor. cevap basit aslında çünkü tatlısı yok. tıpkı hayat gibi. acı, tuzlu, bayat… ama karışık diye kimse şikayet edemiyor. çünkü her şeyin azıcığı var, hiçbir şeyin tadı yok.
bir noktada fark ediyor: insanların çoğu da karışık çerez gibi. biraz fındık gibi sert, biraz leblebi gibi kuru, biraz da çekirdek gibi boş. ama işte herkes kendini kaju zannediyor. halbuki tabakta herkes aynı yağda kavrulmuş.
sonra o malum an geliyor… elini uzatıyor, ağzına bir tane daha atıyor, ve o tatsız leblebiye denk geliyor. hayat gibi. her güzel anın ortasında bir leblebi vardır çünkü. ne tat verir, ne doyurur, sadece yer kaplar.
o sırada iç sesi fısıldıyor: karışık çerez, karışık kader.
ama o yine de yemeye devam ediyor… çünkü insan, aklını karıştıran şeyleri bırakmayı hiçbir zaman beceremiyor.
çünkü bir umut var: belki bir sonraki avuçta sadece fındık veya kaju çıkar.
ama çıkmaz.
asla çıkmaz.

şüphesiz ki biz size karışık çerez yerken aklınız karışmasın diye at aazlı akbabayı gönderdik.
youtube.com/shorts/Gqnz6a6b...