kariyer planlaması

işgörenin kariyer hedefleri ile ilgili beklentileri ile örgütün ileriye dönük personel gereksiniminin bütünleştirildiği plandır.

erken yaşlarda yapılması gerekendir. okullardaki danışman hocaların sunduğu seçenekleri görmezden gelerek yapılması gerekendir.
bu durumda aileye fazla görev düşmektedir.

23 yaşımda bende hala olmayandır. öyle ki hayatımda ilk defa duşta suyla gözyaşlarımın karışmasına neden olmuştur. nereye gitsem, ne yapsam, nereden devam etsem hiçbir fikrim yok. kendimi seneye nerede görüyorum, hiçbir yerde. endişeliyim, istediklerim olmayacak diye çok korkuyorum; özel sektörde çalışmak istemiyorum ama akranlarımın aldığı maaşları duyunca hallerini kıskanıyorum. ben ne yapıyorum diyorum. bazen her şey olmaya çalışmak, her şeyi öğrenmek insanı bomboş birine dönüştürüyor. öyle bir zamandayız ki kendini pazarlayamıyorsan elinde hiçbir şeyin olmuyor.
kariyer planlaması olmayınca geçmiş ve gelecek arasında gidip geliyorsunuz sürekli. bir olmamışlık, bir geç kalmışlık hissi her zaman oluyor. yönlendirecek kimseniz de yoksa vay halinize.

sadık kalınması gereken bir plandır. ama zaman, mekan, kişiler değişince kariyer de buna göre şekillenebiliyor. keşke bir plan yapacak kadar sevdiğim bir hayatım ve sevdiğim bir ben olsam.

mesleğine, donanımına göre hele bi iş bul. sonra aldıgın yola, seçimlerine göre kariyerin planlanıyor. 10-15yıl sonra geri dönüp bir bakıyorsun, "ulen gençlik ateşiyle dalmışım bir yola, yok masa başı iş olmaz cart curt diye heyecanla atlamışım ama şimdi koşturacak yerlerim acıyor." o masa başı için "köpen olam" diyesim geliyor. bu yıllardan sonra gençlikte yediğin hurmaların şimdi totonu kaşımasından sebeple bi 5-10 yıl daha çalışıp aldığın tecrübeden mütevellit artık istediğin kariyer noktasını seçebilirsin. zaten her şeyi görmüş, tecrübe etmişsindir. geçmiş olsundur falan. bak "keşke" deme sakın ha. sıkı da çalış. ne yaparsan yap iyi de yap, hatasız, revizyonu az ve gürültüsüz ve tabii üstüme koyarak. sonra zaten kapını çalarlar.

herkesin kariyer planı kendine.

31 yaşında hâlâ gerçekleştirmediğin planlamadır.
(zaten hayatında hiç plan yaptın mı derseniz onu da yapmadım gelişine yaşıyorum.)

hiç işim olmadı kariyer ile. saçma geliyor. çok büyük bir şey başarma peşinde koşmaktan daha çok, insan yaşamını kökten değiştirebilecek, büyük başarıların, sert dönemeçlerin, katalizörlerin, insanın kısıtlı ömrüne yetişemeyeceği, yetişse bile kendi ömrünü bir amaca kurban edip, heba edeceği fikrinden yola çıkarak, nasıl yakamı bu hengameden kurtarırım peşinde oldum hep. hiç gönlüm olmadı 'büyük' işler başarmakta. (kime göre) alim olmayacağımın farkındaydım. sanat sepet işlerinde gönlüm yok, müzisyen değilim, hiçbir şey olarak, sadece keyfe keder bir yaşamayı arzuladım.

toplum genelinden yakamı silksem yeterdi. hep kafama göre yaşayabileceğim bir ütopyanın düşünü kurdum. bir zamanlar anlaşılmayı umardım. ondan da vazgeçtim yaş aldıkça. kimsenin beni zaten anlayamayacağı biraz kırsal biraz gelişmeye açık orta karar kalabalık bir toplumda, çok erken yaşta, iş hayatından elimi ayağımı çektiğim, sabit bir düzenim olsun istiyorum. hepsi bu. hesap bu.

sadri alışık gibi adamlar şanslı. ben değilim. kimsenin, öldükten sonra bile sevgisini, saygısını koruyabileceği, yokluğumdansa her kötü huyuma rağmen beni sevgiyle anabileceği bir hayat arkadaşım olmayacak, olmasa da olur diyorum çok uzun zamandır. insan kendi gerçeklerini kabul etmeli. sonumun ne olacağı hakkında şimdiden ufak tefek fikirlerim var yani. (zamparanın ölümü) ölümü ama nejat misali, gerçek hesap da bu arkadaşlar. s

ciddiye aldığın bir şey yok mu derler bazen. yok.

18 yaşında yaptığım için pek mutlu olamadığım planlama