kendi olmak

her insanın başaramadığı varoluşcu bir düşüncedir.

en büyük konforu kendine sahip olmak olan kişidir.

kimsenin ondan alamayacağı bir şeye sahiptir.
kendine.

(bkz: dünyanın en zor işleri)

hangii ojee yakışmaz ki kız sanaa.

(bkz: başkası olma kendin ol)

(bkz: olmak ya da olmamak)

insan nasıl olması gerekiyorsa öyle olmalıdır.

“kendi halinde, sıradan, öylesine bir 'ayı' olan ayı, her ayı gibi kış geldiğinde mağarasına çekilip kış uykusuna yatar. çok geçmeden yaşadığı ormana bir sürü adam gelir; planları, projeleri, aletleri ve makineleriyle birlikte. gece gündüz çalışıp tüm ormanı dümdüz ederek devasa bir fabrika kurarlar. üstelik, kış uykusuna yatan ayı’nın mağarasının tam üzerine…
bahar geldiğinde ayı kış uykusundan uyanır, mağaradan çıkar. gördüklerine inanamaz, orman yok olmuştur ve ayı’nın nerede olduğuna dair hiçbir fikri yoktur. aradan geçen bir kış mevsiminde yaşam alanını, ait olduğu yeri kaybetmiştir. ama henüz başlayan hikâyede, daha önemli bir mücadelenin içinde bulur kendini. harıl harıl çalışan bir fabrikanın tam ortasında öylece şaşkın şaşkın dururken ustabaşı çıkagelir. ayı’ya hemen işinin başına dönmesini söyler. doğal olarak ayı, burada çalışmadığını, bir ayı olduğunu söyler ve hiç beklemediği bir tepkiyle karşılaşır:
“sen bir ayı değilsin. iyi bir tıraşa ihtiyacı olan, kürk palto giymiş budala adamın tekisin.”
bu cümleyi defalarca duyacaktır ayı. ustabaşı onu genel müdür’e götürdüğünde, sinirlenen genel müdür onu üçüncü fabrika müdürü’ne götürdüğünde, daha da çok öfkelenen üçüncü fabrika müdürü onu ikinci fabrika müdürü’ne götürdüğünde ve ikinci fabrika müdürü öfkeden deliye dönüp onu birinci fabrika müdürü’ne götürdüğünde… ayı “sadece bir ayı” olduğunu söyler ve her seferinde daha büyük ve daha süslü bir makam odasında, bir öncekinden daha da öfkeli bir üst yetkiliden hep aynı cevabı alır: “sen bir ayı değilsin. iyi bir tıraşa ihtiyacı olan, kürk palto giymiş budala adamın tekisin. “nihayet müdür’ün katına çıkarılır. ayı müdür’e anlatır derdini. müdür diğerlerinden daha sakin bir tutum benimser, ama ayı’ya bir ayı olmadığını “şüpheye yer bırakmaksızın” kanıtlamaya karar verir. hep birlikte hayvanat bahçesine giderler. müdür, hayvanat bahçesindeki ayılara sorar. kafesteki ayılar, daha da şaşırtıcı bir şey söylerler: “hayır, o bir ayı değil. ayı olsaydı sizinle birlikte kafesin dışında olmazdı. bizimle birlikte kafesin içinde olurdu.”
ayı, “ama ben bir ayıyım,“ demekten vazgeçmeyince bu kez hep birlikte sirke giderler. müdür sirkteki ayılara sorar. “hayır, o bir ayı değil. ayı olsaydı tribünde sizinle birlikte oturmazdı. kafasında çizgili kurdeleli küçük bir şapka, elinde bir balon, bizimle birlikte bisiklete binerdi.”
müdür, ayı’nın bir ayı olmadığını “şüpheye yer bırakmaksızın kanıtlamıştır(!), sonuçta ayı, fabrikada bir makinenin başında bulur kendini. bir sürü adamla birlikte aylarca çalışır. bir gün fabrika kapanır. ayı yapayalnız kalır, gidecek bir yeri yoktur ve tekrar kış gelmektedir. mağaraya çekilip kış uykusuna yatma zamanının geldiğini bilse de yapamaz. kendisine dayatılan kimlik, bir kürk palto gibi geçirilmiştir üstüne. buz gibi havada, karın altında öylece oturmaya başlar. ayı, “iyi bir tıraşa ihtiyacı olan, kürk palto giymiş budala bir adamın” böyle bir durumda ne yapacağını bilmiyordur çünkü. donmak üzeredir. o haldeyken içgüdüsel olarak bildiği gerçek, tüm koşullanmaların önüne geçerek ayı’yı ayağa kaldırır. ayı mağaraya doğru yürür ve sıradan bir ayının yapacağı gibi kış uykusuna yatar.

frank tashlin.