kendisini iyi biri olarak gören insan

kibirli insandir. kendisine veya baskasina karsi bir hata yaptigini dusundugunde superegocugu tarafindan agir sekilde cezalandirilir.

“iyi biri olmaya çalışıyordur”
çünkü iyi olmanın sonu yok, şu noktada iyi oldum denilemez.

vicdan ve ahlak ın ne anlama geldiğini bilen insandır..

belki iyi biri değilim. bilmem öyle mi? bu türden konularda insanın kendisi için şöyle biriyim demesi tuhaf. ama kötü biri olalım şu an. seyircinin istediğini verelim, önemi var mı? bunu okuyan bir insanın anlık ‘evet, kötüsün lan’ dediği o saniyelerden daha leziz ne olabilir?

dürüstüm o konuda sabit olmak gibi bir takıntım var. çıkıp memelerin çok hoş derim yaparım bunu!!!

tüm kadınların bana bir seviş ve sevişme borçlu olduğuna inanıyorum. sısısı al bir de burdan yak.

çok fecihi bişiyim lan. valla.

hakan günday denen zibidi ne demiş?

-çok şey gördüm. yüzüstü gömün beni.

gerçekten de yere gömesim geliyor dallamayı. allan tosunu. uyuz herif. çok gıcık çok.

bu dediginiz milattan önce geçerli olabilir. lakin bu devirde bizler; moğol istilâlarını, amerikada yaşanan soykırımları, 1. ve 2. dünya savaşlarını, nazi almanya'sının gaddarlığını, mao çin'inin tahıl dolu silolara rağmen 40 milyon insanı değersiz bulup açlıktan öldürdüğünü, sovyetler zamanı kırılan insanları, körfez savaşını, ruanda' da bir milletin, birbirini palalarla doğramasını, miyanmar' da din yüzünden ölen insanları, büyük bataklık ortadoğu savaşlarını, ülkemizde yaşanan türlü türlü olayları, yolsuzluğu,adam kayırmacılığı, çocuğa, hayvana, kadına, doğaya yapilan tecavüzleri gördükten sonra evinde kendi halinde kimsenin cebine elini atmadan, kimseye hatta kimsenin yuvasına yan gözle bakmadan yaşayan insan da kendisine "iyi bir insanım" desin. keşke herkes hak ettiği dışında bir şeye elini uzatmasa torpil patlatıp başkasının hak ettiği seyi çalmasa... çalıntı tezle gemisini yürütmese... milletin vergilerini haksız yere yutmasa...

ben değilim. kendimi iyi ve kötü olarak görüyorum, ne sadece iyi ne de sadece kötüyüm.

hasta yakınımı bir süre hastaneye götürdüm. yüzünü gözünü okşaya okşaya moral verdim, montumu çıkarıp her seferinde üstüne örttüm, yumuşacık kelimeler ile sevgimi ifade ettim. gören bazı insanlar helal olsun kızım dedi, kutladı, sevdi beni. canlarım. aynı ben o anlarda şöyle düşünüyordum, civciv bu adam sana zamanında sahip çıkmadı, çocukken en zor anlarında sana şunu şunu yaptı, en güçlü zamanlarında sana sırtını döndü, sen niye buradasın? bu düşünceler beni o kadar rahatsız etti ki çektim kendimi tamamen geri. çağırdılar, gitmedim. kin denilen duygu vicdanımdan üstün hale geldi. yani kötülük kazandı.

tüm hayatım böyle geçti. beni iyi yapan şey vicdanım, kötü yapan şey çocukluğum. o çocukluk çoğunluk kötü olduğu için öyleyse ve çevresel faktörler nedenli kötü oluyorsak, iyilik için sahiden üstün bir çaba vermeli miyiz? ben bunu düşünüyorum ve hâlâ doğru yanıt bulamadım. bulabilir miyim? sanmam.

o kadar iyi biriyim ki hem de salaklık derecesinde.

en azından pozitif düşünüyor o yeter.

öz eleştiri denen şeyden bir haber insandır. kimse mükemmel olamaz ancak mükemmele yakın olabilirsin . bakış açısını değiştirip kendi eksiklerini bulabilmeli insan

(bkz: benim kalbim temiz)

kendisini iyi görüyorsa iyidir. konu tartışmaya kapalı.

iyi ne demek, melek gibiyim. keşke benden bir sürü olsa.