keşke herkes benim gibi olsa

her beniâdemin zaman zaman düşündüğü mefhum. ama herkes ahlaklı ise, kültürlü ise, nazik ise ve herkes kendisi gibi olunca dünya daha iyi bir yer olacaksa neden şu an dünyanın halinden hepimiz yakınıyoruz? nerede kültürsüz, sorumsuz, cahil, kaba insanoğulları? nerede biliyor musunuz? hepsi içimizde. kendi içimizde ve çevremizde. çocuk sahibi olan bireyler bunu ne hakla yapıyorlar birçok koruyucu ebeveyne muhtaç çocuk varken? "kendi kanımdan olması farklı." söylemi ne kadar ahlaklı? ve çocuk sahibi olan ebeveynlerin çocuk psikolojisine dair zerre bilgi edinmeyip psikolojisi bozuk bir nesile sebep olması ne kadar sorumluca? evrime karşı çıkıp komik durumlardan durumlara yuvarlanmak ne kadar da kültür dolu! evden işe işten eve mekik dokumak ve hayatını idame ettirmek harici ekstra başka hiçbir şey yapmamak ne erdemli!

meriç'in dediği gibi, "gerici biziz."

o zaman benim 'ben' olmamın ne anlamı olur ki? yok dünya iyilerle kötülerle, güzellerle çirkinlerle, siyah ve beyazla, ben ve ben dışındaki herkesle yaşanılabilir bir dünya.

not: fazla iyimser bir yorum yaptım, farkındayım. ancak kendimi deli iyiliğine vurmayınca kederden başım ağrıyor, uykum kaçıyor.