kimse fehmetmedi manasını davamızın

bir yenişehirli avni sözüdür.

yıllardır aklımda bu söz. yani ilk okuduğum zamandan beri. belki üzerinden yirmi yıl geçmiştir nerden baksanız. gerçi nerden bakarsanız bakın zaman geçiyor, hem de çok hızlı geçiyor. hayatımızdaki bazı zamanlar filmlerdeki " one year later" gibi geçiyor bazen. öyle meşgalelere düşüyoruz ki onların ne kadar anlamsız olduğunu anlamamız için başka bir sekansa geçmek gerekiyor.

kimse güttüğümüz davanın anlamına erişemiyor. yenişehirli avni kimse diyerek herkesi dahil ediyor anlamayanlar içine. ben de hep böyle düşündüm yıllarca. kimse beni anlamadı. benim ulaşmak istediğim ve gündüz gece ona doğru yürüdüğüm bir menzil vardı ama bunu kimseye anlatamadım. çok yazdım, çok anlattım. insan olun biraz diye bas bas bağırdım yıllarca.

bazı insanlar bunu hakaret olarak aldı, bazıları ise bir kendini beğenmişlik iddiası ya da göstergesi olarak. ancak yanıldılar. bu söz hem ikisinin anlamına geliyordu, hem de ikisinin de anlamına gelmiyordu. kelimelerin gelmediği bazı anlamlar varmış. tehlikeli oyunlara bulanınca anladım.

benim anlatmak istediğim şey bambaşka idi aslında. tam olarak emin değilim ne anlatmak istediğimden ama çok önemli ve yüce şeyler olduklarına da eminim bir yandan. sanki tam olarak anlatabilsem ya da anlaşılabilsem neo spinoza olacağım ama durumum yok, olamıyorum.

zaten yenişehirli avni'nin sözünün devamını okuyup o kısmı da zihnime kazıyınca bir rahatlama geldi bana. artık o kadar da zorlamıyorum kendimi. son yıllarda zihinsel etkinliklerim konusunda daha sakinim. top çeviriyorum orta sahanın kendi tarafıma bakan diliminde.

unutmadan sözün devamını da yazayım:

kimse fehmetmedi manasını davamızın
biz dahi hayranıyız davayı bimanamızın.

anlamsızlığa duyduğum hayranlık ile hayatıma karga tulumba devam etme isteği tamamladı birbirini, aslında karga tulumba yerine palas pandıras da yazabilirdim ama ne anlamı var ki.