kimseyi sevememek

normal olan durumdur. günümüzde metropol insanında yalnızlık karşısında dehşete kapılmaya varan anlamsız ve sebepsiz bir tepki söz konusu. bu bağlamda, hala yalnızlık bir başarısızlık ve hüsran olarak nitelendiriliyor. fakat gerçek şu ki herkes kendi hayatını yaşıyor, herkes yalnız doğdu, ve herkes kendi mezarında tek başına yatacak.

yine bu bağlamda, kimseyi sevememek, korkunç bir hal değil, tam aksine hala bir başkasında bir mutluluk edinebileceğine dair sürekli tersi ispatlanan bir umuttan vazgeçme hali, neredeyse bir "erme" durumudur. yalnızlıktan korkmuyorsanız eğer, tek başınıza bir evde kimseyle konuşmadan yaşayabiliyor ve bunu yadsımıyorsanız, gayet makul bir haldir. ne öyle tehlikeli bir sürece sürükler insanı, ne de öldürür. tam aksine, insanı sürekli sömüren, insandan sürekli birşeyler koparıp aslında hiçbirşey vermeyen, üstüne üstlük bunu "dosluk, kardeşlik, sevgililik" gibi içi boşaltılmış zırvalıklarla meşru kılmaya çalışan fazlalıkları hayatınızdan çıkardığınızda, ömrünüz boyunca size sadık kalacak ve size eşlik edecek tek kişiyle başbaşa kalıyorsunuz, kendinizle...

herkesi sevmekten iyi olan durumdur.

uzun yıllardır bir kadına aşık olamıyorum. oysa aşk ne kadar güzel bir şeydi. sahi her sey eskiden miydi?

uzun bir aşk maratonundan sonra, kişinin sevdiceği tarafından terk-i diyar edilmesi ile vuku bulan olaydır.

hep derim anne, baba, kardeşler ve evlatlar. gerisi boş..

tek gerçek ailedir, gerisini unut gitsin.

kendini sevemeyen biri başkasını zor sever.

duygular koreliyor. aslina bakilirsa cok da huzunlu bir ask gecmisim olmadigi halde, sanirim kalbimi kullanmaya kullanmaya paslandirdim ben.

evet begendim, iyi anlastim ama o sevgi nerede ne zamandir bulamiyorum. gecen sene buraya 'dilerim ki surunecegim derecede cok sevebilecegim biri olur' yazmistim. ben o adami hala bulamadim. birseyler eksik iste, eksigin bende oldugunu dusunuyorum. ha sevilmiyorum o zaten ayri. ancak benim istedigim sevmek, cok sevmek. birinin pesinden kosmak, ona emek vermek. o adami bana bulun..

sevmekle sahiplenmenin paralel olduğunu düşünüyorum. birini sevsem bile onun alanına girip kendim için bir hak iddia etmiş olmak istemiyorum. çünkü evet aynısı da kendim için geçerli. bencilim sanırım. ve kölesiyim özgür alanımın.

insanın yaşlandıkça yavaş yavaş içine gireceği koza.

aslında seviyorsunuz tabii yine; kalbiniz tamamıyla taşa dönüşmemişse henüz. fakat her şeyde olduğu gibi, gençlikte dünyayı ve duyguları ilk kez keşfettiğiniz halinizle değil, daha dingin, daha olgun bir sükûnetle...

birkaç sevgiden canı yanmış, birkaç ilişki savaşından yaralı ayrılmış ve yarası hâlâ kanamakta olanlar biraz daha temkinli yaklaşıyor her şeye. fakat onlar da karşılarına sevebilecekleri, bir şekilde dillerinden anlayan, onları tamamlayan biri çıktığında gardını düşürüyor. uzun yıllar kimseyi sevmemiş olan kişiler genellikle ya insanlara sevilecek varlıklar gözüyle bakamayan ruhunu büyük ölçüde kaybetmiş yahut uzun zaman önce birilerinde bırakmış kişiler ya da karşılarına henüz sevecekleri biri çıkmamış olanlar.

eğer sevmek isteyip de sevemeyenlerden olduğunuzu düşünüyorsanız, bunu yapabilmeniz için tek koşul "tekrar canım acıyacak" korkusuyla kabuğunuza çekilmek ya da nerde akşam orada sabah bir hayat yaşamak değil, insanlara şans vermek. bunun başka yolu yok.

davası ve yürünmemiş yolları, yarım kalan işleri olan insanlarda görebiliriz bunu. sevgiyle işi yoktur onların.

sevmekten daha yüce, daha hayati, daha anlamlı, daha gerçek, daha güzel şeyler var. sevgisizlikten ölmeyiz amma yapabileceğimiz şeyleri yapmadan yaşadığımız her gün ölürüz. şairin felaketi olan ile savaşçının felaketi olan şey aynı değildir. şairi aşksızlık öldürür savaşçıyı kolunun kanadının kırılması, o kanlı meydanda kılıç sallayamamak...
herkes başka şekillerde var oluyor bu hayatta.

benim de önceliklerim arasında sevmek yok. bu benim için sadece bir masal. dünyadaki bütün peri kızları başkalarınca sevilebilir. bir buseye bile talip olmadım, olmam. hayatımda hiçbir kadın olmasın ne olur? kimse için zerre içim yanmaz. çünkü bence hepsi hemen hemen aynıdır. evet benim insana ve sevgiye verdiğim değer bundan ibarettir. bir kadının avuçlarının içinde mahkum gibi yaşamaktansa kendi kutsal davanıza sarılın daha iyi. kadınları ayaklarımız için bir bağ olarak görmekten ve ruha bir eziyet olarak düşünmekten vazgeçemiyorum. maalesef ki onlardan alacağım ve onlara vereceğim hiçbir şey yok. dürüstlüğüm için bütün kadınlardan özür dilerim. çünkü içimdekiler bunlar.

kimseyi sevmeyeceğime inanırdım. artık kimseyi sevmeyeceğime de inanıyorum. ama o arada kalan süreçte birini sevmiş olmamın beni uğrattığı şaşkınlığı hala anlayamıyorum. insanın muhatabını aradığına dair olan fikri düşünceye biraz daha inanmış bulunmaktayım. eğer ki muhatabını bulursanız, mecazen kalbinizin attığına da şahit oluyorsunuz. bu durumda gemliğe doğru denizi görenlerde olduğu gibi sakın şaşırmayın.

ben böyleyim galiba

(bkz: that's me)

ben de isterim yelkenlerimi suya indirecek biri çıksın ama yooh. bana göre kimse vazgeçilmez değil. böyle olunca da en en en yakınım olsun bağlanamıyorum, tam anlamıyla sevemiyorum.

ölmüşüm ben.

yalancı şeyler.
çakma coollar sizi.
itiraflarda salya sümük aglayip sabahinda burada vay efendim sevemiyorum, baglanma sorunun var, ben seni uzerimler.
hadi hadi bende o mabad yok deyin ve bu sorun huzur icinde cozulsun..

kendine don biçmek. ben kimseyi sevemiyorum!
don güzel olmuş mu? olmamış!
don işlevi görüyor mu? evet! inandırıcı. kendini inandırmış ama yaşadığı gerçek..

benzerleri için,

ben aşık olamıyorum (çok zekiyim demek istiyor)
ben yeni insan tanımak istemiyorum (bütün insanları tanımış hepsi aynıymış)
ben kitap okuyamıyorum (kafasının almayacağını zannediyor)
ben siyaset ile ilgilenmiyorum ( bütün partiler aynıdır, ben de siyaset bilimciyim demek istiyor)
ben aşksız yapamıyorum (inceden muhafazakarım, namusluyum demek istiyor)
ben kendimi sevemiyorum (kendi kendine cahil zulmü uyguluyor)
ben iyiliğe inanmıyorum (cahilim demek istemese de...)

ben nörolojik gelişmeleri ve diğer bilimsel yayınları takip edemiyorum (bu sonuncuyu suskunluk dönemlerinde biz kendimiz duyar gibi oluyoruz)

istemli ya da istemsiz, farketmez, kendinizi kurmayın oyuncak gibi. paso saçmalıyorsunuz!

mükemmeliyetçilik ya da kendini beğenmişlikle bağlantılı olabilen eylemdir. sonu hüsran gibidir.

bir laf edince hemen ıssız adam yakıştırması alırsınız.

ben gerizekalı filan mıyım acaba? niye istemeyim. niye sevmemek isterim?

sevemiyorum kardeşm bu allahın kelamı değil ki. sevemiyorum.

küstahlık değil. başka şey değil. sevemiyorum yav.

yapma artık kızım yapmaaa. sısıs

www.youtube.com/shorts/yPGR...

sevilmemekten kaynakli olabilecek 1 durumdur.