kısa filmlerdeki deli tiplemesine gıcık olmak

amatör kısa film veya tiyatrolarda yer bulan "takıntılı ve deli karakter" imajına aşırı gıcık olmaktır. bu karakter genellikle kitaplarına aşık biri falan olur. bu karakter tipi; basitliğin, yaratıcılıktan yoksunluğun ve amatörlüğün bir sembolüdür adeta.

büyük ihtimalle saçı başı dağınık, rengarenk ama birbiriyle uyumsuz kıyafetler giymiş, çorabının biri diğerinden farklı, iyi oyunculuğu aşırı jest ve mimik yapmak zanneden gözlüklü bir karakter kitaplarla dolu odasının ortasında sallanan sandalyede oturur, kollarının arasına aldığı kitaba sarılır ve seyirciye dış ses gibi anlatım yapmaya başlar:

"kitaplar benim dünyam biliyor musunuz? (ikide bir sağa sola bakar) (hani deli ya...) hem onlar olmadan nasıl yaşar insan vallahi aklım almıyor. oooff! sen beni anlıyorsun değil mi anna karenina? (kitaba bakarak) ahh sizi çok seviyorum canım kitaplarım. ben bu odada tek başıma yaşıyorum. ama aslında yalnız değilim. (gözlerini fırıldak gibi döndürür ve tırnaklarını yer) çünkü neden biliyor musunuz? eveeett kitaplarım var! (itici bir kıkırdama) hem kitaplardan daha iyi bir dost var mı?"

allah seni alsın. 1-c sınıfından bilgecan arkadaşınızı dinlediniz. arkadaşınız ne kadar da güzel konuştu öyle değil mi?

değil!

böyle bir karakter mi var lan realitede? böyle bir şey olabilir mi? bu bir klişedir. bu, samimiyetsizliğin ete kemiğe bürünmüş halidir. bu tip işleri, neye saygı duyması gerektiğinden bile habersiz sözde sanatsever kitleler çok sever. "ayyy müthiş bi oyunculuktu cnm yhaa"
"senaryo var yhaa bombaydı of müthiş"
gibi tepkiler vererek sizin oracıkta kusmanıza vesile olurlar.

yönetmen aday adaylarının bu tip karakterler yaratma sebebi ise tamamen sanatsal olmak istemeleri ama yapılan işin nasıl sanatsal olabileceğine dair en ufak fikirleri de yok. kitap düşkünü ve hafif deli gibi görünen bir karakter yaratırlarsa ortaya çıkacak iş sanatsal imaj verir zannederler. ayan beyan salağa anlatır gibi her replikte seyirciye bir şeyler açıklayarak ilerlemeye çalışırlar. beş kuruşsuzluktan dolayı kullandıkları az sayıdaki dandik dekor ve tek oyuncuyu sanki bir sanat ögesi gibi yutturmaya çalışırlar. oysa ortaya konan şey sanatsal bir eser falan değildir. hatta eser de değildir. ben emeğe saygı duymam. bok da bir emeğin neticesidir. bazı şeyler sadece dev bir beceriksizlik ve dev bir samimiyetsizliktir. ve hatta akılsızlıktır da. zira insan böyle şeylerin seyirciye tesir edeceğine inanmışsa illa ki biraz akılsızdır.

ha niye başka derdin tasan yok gibi buna bu kadar gıcık oldun şimdi diyeceksiniz. hiç merak etmeyin size cevabım hazır: ne bileyim ben.

asosyal kimsesiz eziklerin olduğu tip.

zaman zaman ortada hiçbir sebep yokken akla gelip yine gıcık eder. öyle bir illet.