kişinin kendisiyle yaptığı savaşta geldiği aşama

artık her şeyin farkında olduğumu öğrenmeye bağladığımda, kendimle olan savaşım biraz dinmişti. mesela eskiden bir çok konuda kendimde kabahat arardım ama sanırım yaşım büyüdükçe, içimdeki savaşın sebebinin aslında ben olmadığını fark ettim. bu savaşın sebebi, hayatımıza ister istemez tesir eden kalitesiz insanlardı. bunun farkında olduğum zaman, "yurtta sulh, cihana savaş" doktrini benimsedim.

herkese 'iyi' olmanıza gerek yokmuş sözlük. içinizdeki çocuğa iyi davranın yeter. çünkü ondan başka kimseniz yok.

kendimle bir dargın bir barışık devam ettirdiğim savaştır. kazanırsam kaybediyorum kaybedersem kazanıyorum. canım kendim.

kendimle savaşmayı bırakalı yıllar oluyor. kendimle sadece sevişebilirim. hele gız şu güzelliğe bag hele.

savaşın ne kaybedeni var ne de kazananı. sadece şu yönü güzel. farkındalık yaratıyor ve böylelikle asla bir daha eski seni bulamıyorsun.

sersemlettim onu. bir süre kafam rahat takılırım.

pes ettim sanırım. karakterimi, sınırlarımı korumaya çalıştığım yolda sevgimin o mantıksız çoğu şeye mantıklı gibi bakması sonucu artık ayakta durmaya bile gücüm kalmadığından pes ettim. birini sevmek her şeyiyle sevmektir gözümde ama karşındaki seni sürekli değiştirmeye çalışınca kendi içinde verdiğin savaşlar bitmiyor. kendim olmakla sevdiğimin olmak arasında yaşadığım savaşlar.. kazanırım sandım ama pes ederek bitiriyorum.

ümidin tükenmesi ile hala birşeyler olur diye ümitlenmenin arasında bir yer.

(bkz: yalnızlık mahrumiyet değil lükstür)

bugün bu konuyu kendi kendime de düşündüm ve kendim dışında birisiyle savaşmanın zevkli olamayacağı kanısına vardım.
kendimi tanıyorum ve kendimi en hassas noktalarımdan vurabiliyorum, kendimin vereceği tepkileri biliyorum ve bu tepkilere yönelik yeni bir savaş stratejisi oluşturabiliyorum.

tek sıkıntı kendimle savaşmaya başladığımdan beri bu durumdan kurtulamıyor olmam.
diğer insanlara olan öfkemi tamamen kendimden çıkarıyorum, diğer insanların kalbini kırmamak için onlara söyleyemediğim her şeyi fazlasıyla kendime söylüyorum kendi kalbimi kırmak pahasına.
arada bir sövüyorum, arada bir sevecekmiş gibi yaparken hiç beklemediği bir konudan vuruyorum.

çok toksik bir ilişkim var kendimle, öyle ki bana zarar vermesine rağmen kopamıyorum da bu savaşma durumundan.

mesela şu anda da 'senin derdini seveyim' diye zorbalanıyorum diğer benliğim tarafından.
bir susar mısın lütfen. bir sus be canını yediğim.
illa zor kullanarak mı kovalım güzel kardeşim, lütfen uzaklaşabilir misiniz kafamın içinden.

barış imzalanmıştır.

bu zamana kadar keşke şunu da şöyle yapsaydım dediğim şey neredeyse yok. canım istedi yaptım. aklımda kalacağına bir bakayım sonu ne olacak dedim mesela. kendinle savaşmak nedir çok bilmiyorum bu açıdan bakacak olursam. ama en son yaşadığım süreç sonunda geldiğim noktada kendime baya kızdığımı fark ettim. ah dedim hiç mi anlamadım. ah dedim sana böyle davranılmasına izin verdin. neden dinlemedin insanları bak herkes haklı çıktı kaldın öyle dedim. baya dövdüm yani kendimi. durup durup kızdım durup durup küstürdüm vs. sonra bir gün bir şey oldu. yaa dedim şimdi buradan bakınca orayı görüyorsun ama oradan bakınca burası yoktu. ve önünde yapacak başka bir şeyi yoktu. hep diyorlar affetmek şöyle affetmek böyle vs. haklılılarmış. gittim o yanlış kararlar almış halimi bastım bağrıma, yüküm hafifledi. kuş oldum kaldım.

anlatasım varmış. yazmış olayım. uzun diye kimse okumaz inşallah.

sol gözümün altında şişlik ve morarma var. ben de iki ön dişini kırdım namıssızın. bir tutam da saçını yoldum. sol elinin başparmağını kırdım.
kavga ya da savaş da noktalı virgül işaretinde noktanın üste mi alta mı konulacağı tartışmasından çıktı. sonra iki nokta üst üste işaretinde hangi nokta üste gelecek konusuyla harlandı. (alta gelen noktanın biraz büyük olmasıgerektiğini söyledim ben, o sırada gozümün üstünge sunsugu yidim) en sonunda üç nokta yan yana işaretinde noktalar arasında açıklık olup olmayacağı konusunda bıçak çekti. o zaman kafa attım dişleri döküldü. bıçağı elinden alırken de parmağını kırdım. sonra polis geldi.

valla benimki savaş mı, arka sokaklar dizisi mi iyice karıştı birbirine.. erken kalkan ötekini vuruyor, acımaları da yok.. ama bir bakıyorsun ertesi gün ikisi de yine ayakta..
şimdi gel de ciddiye al, gel de umudun beklentin olsun..

pes etmedim ama kazanamadım da. *

komutan oldum. evet.

kendimi yendim.

kılıçları çektim..
gardımı indirdim..
yaralandım..
affettim..
yendim..
yenildim..

savaşmaktan yoruldum..

kaybedecek toprağı kalmamıştır.

bile bile yanlış yapıp yaptığı yanlışların bedelini ödemektedir. enkazın altından kalkması yıllarını alabilirken kendisinin yaşayacağı son nefesi bile kalmamıştır.

savaşma

seviş

sıcak harpten soğuk savaş evresine geçmiş bulunmaktayız.fakat nükleer konusunda mutabığız.

çok güzel bir başlık beni düşünmeye sevk etti. bu savaşın kaç aşamalı olduğunu bilmiyorum ama bir patlama anı bekliyorum aslında.. gelmedi o an. hani seni kül edecek ama gücünü görüp lavların arasından yürütecek ve kendine olan güvenini taçlandıracak o an bahsettiğim. maalesef beklediğimiz anlar çok alakasız ve onları aramadığımız zamanlarda geliyor. yani sen o gücünü toparlayıp kendini iyi hissettiğin işte şimdi gelmelisin dediğin zamanlarda olmuyor. öyle ansızın gelir o. hayatın cilvesi işte... ben bence henüz savaş hazırlığındayım. savaş henüz başlamadı.... beni gafil avlamadı.. gücümü bilmediğim ama biraz biraz kendi çapımda hazırlık yaptığım bir savaş hazırlığındayım. evet çömezim 1. aşama.