kısıtlamaların bıktırması sorunsalı

9 haftadır haftasonlarını evde geçiriyoruz, daha da bir değişiklik görünmüyor ufukta. haftaiçi çalışan insanların haftasonu berbere, alışverişe, terziye ne bileyim yapması gereken işler için bir yerlere gitmesi gerekiyor ama gitme imkanı yok. çocuklar için durum daha da kötü anne ya da babası ancak haftasonu onları parka, bahçeye götürmek için vakti var ama dışarı çıkmak yasak.

ben de corona bitsin, kimse hastalıktan ölmesin istiyorum ama bu şekilde hayat geçmiyor. benim artık canıma tak etti bu durum.

haklı serzeniş.

(bkz: hafta içi)
(bkz: hafta sonu)

yapacak bir şey yok, biraz sabırlı olun. insanlar işsizlikten, parasızlıktan intihar ediyor; hiç kimse böyle olsun istemezdi ama ortada bir virüs var ve yapabileceğimiz tek şey sabırlı olmak.

hepimiz daha önceki günahlarımızı, suçlarımızı ev hapsiyle çekiyoruz sanki.

iyice köle olduk haberimiz yok. haftaiçi çalış hafta içi otur evinde.

yaşadığımız süreç psikolojik dayanıklılığımızı ölçüyor adeta. ben şu an dışarıda da rahat edemediğim için evde kalmak çok sorun olmuyor ama bu gidişat izolasyonu artıran, insanı yalnızlaştıran, ve yoran bir süreç *. özellikle çocuklar için daha zor, koşup oynayamıyorlar, enerjilerini atamıyorlar. bizler evde kalsak da kuralları hiçe sayan bir grup var ve salgın tam olarak kontrol altına alınamıyor. ümit ederim ki aşı hızlı ve senkronize bir şekilde çoğunluğa yapılabilir ve biraz nefes alırız. bazı astrologlar 21 mart sonrası dönemde rahatlamayı ve şifayı işaret ediyor, ne diyelim insan umutla yaşar.