kız babası olmak

şimdiye kadar ne evlilik hayali kurdum ne de bu yönde bir girişimim oldu. fakat kız babaları bu dünyada imrendiğim, kıskandığım tek insan güruhu olabilir.

geçenlerde arkadaşın eşi doğum yaptı. bir kızları oldu. hediye için bir mağazaya girdim. 9-12 ay arası bir kıyafet beğendim. ıssız adam filminde tel toka bulunca neyi kaybettiğini anlayan alper gibi bir şeyler dank etti beynime. kendi kızıma kıyafet bakıyor olabilirdim o gün.

hayat maalesef üç kuruşa beş köfte vermiyor. hem konforum bozulmasın hem kızım olsun diyemiyorsun. secimlerinin sonuçlarına kanatlanacaksın yolu yok.

yine de bir kızım olduğunu hayal etmekten kendimi alıkoyamıyorum bazen. gözümün önüne he yaştan halleri geliyor. 3 yaşındaki, 10 yaşındaki, 15 ya da 20 yaşındaki halleri. 5 yaşındaki halinin saçlarını örsem oturtup, 10 yaşındaki haline derslerinde yardım etmek istesem ama bir şey anlamasam, 15 yaşındaki ergenlik hallerini anlayışla karşılasam, evlenip giderken "bir şeyler yolunda gitmezse sadece beni ara" desem.

bilmiyorum hayat tuhaf. genelde insan denilen ucubeyi kimyasal bir et torbasından fazlası olarak görmem. ne oldu, ne yaşadım da kız çocuk diye özlem duyar bir hale geldim onu da bilmiyorum. hayat tuhaf.

sosyal medyada ya da sözlükte babasından dert yanan kız çocuklarını gördüğümde o babalara acıyorum mesela. ellerindeki güzelliğin kıymetini bilmiyorlar diyorum. kim bilir ben de elimdeki şeylerin kıymetini bilmiyorumdur ama böyle olan kız babalarına ekstradan kızıyorum.

dünya'nın en güzel şeyi.