kız isterken ebeveynlerin birbirlerine hallenmesi

bilen bilir. aşkı doruklarda yaşayan adamım ben. öyle gönül eğlendirmelere, vur kaçlara gelemem. haz da etmem. gayet ahlaklıyım. bir kızı sevdim evlenecektik belki, olmadı. neden olamadı.. neden olduramadık.. hep bilinmezlikler.

kalktık ayrı olan anne babamla kız istemeye gittik. sevdiğimin de anne babası ayrı. fakat ne hikmetse bütün ayrılar, buluşacak bizim nişan törenimizi buldu. hikayenin sonunu buradan kestireceğinizi tahmin ediyorum. velev ki devam edin okumaya.

başlarda her şey çok normaldi. mesafeli anne babalar.. yüzü asık, asırlardır görüşmeyen akrabalar.. takı takarken üstten üstten egoist bakışlar falan.. her şey, annemin ben sıcakladım dışarı çıkacağım demesiyle başladı. pekiyi anacım dedim, çık ama fazla geç kalma, ayıp olur. tamam dedi. 10 dk oldu yok, 20 dk oldu yok. merak ettim. dışarı çıkmamla sevdiğimin annesiyle annemi dizdize otururlarken gördüm. annem, kayınvalidemin bir eliyle elini tutmuş, diğer eliyle kadının kollarında geziniyordu.

başta anlam veremedim. neyse dedim babama bakayım. o da kayınbabamla bir odaya geçmiş, kıkır kıkır ergenler gibi gülüşüyor.. gece bitti. ben de bittim. anneme sordum, çok hoş kadın hoşuma gitti elleri de pamuk gibiydi dedi. annemin de babamın da cinsel tercihlerini sonradan değiştirdiklerini nişanımda öğrendim.. gün bu gündür. her şeyin bittiği. nişanı da attım. sevgime set çektim. kendim için değil, ebeveynler için. çünkü imkansız aşktı hepsi.

babası müstakbel kayınbabasına hallenmiş yazarın yaşadığıdır.
insan başlığı okuduğunda babam kaynanama hallense aman allah korusun derken sonunda daha fenası olmuş keşke kaynanaya hallenseydi dedirtmiştir.
kurgu ise komik, gerçek ise trajikomik.