kızılay metro istasyonu

çıkılmak istenen çıkışın, ilk seferde bulunabilmesi için, çok dinç bir kafa isteyen istasyon.
yoran bir ankara gerçeği.

istediğim çıkışı bulabiliyorum artık. ama karanfil’den çıkmanın tadı başka

kalitesiz dükkânlarla donatılmış bir istasyondur. insanın ruhu daralır içinde.

10 yıllık özlemimdir.*

çıkınca yüze vuran yağmurun ve beton kokusunun buram buram hissedildiği güzel bir atmosfer. geceleri çevresinde konteynerda ateş yakıp ısınanlar da oluyor.

metroyla orada tanışmam biraz talihsizlik oldu. başta biraz karışık gelse de artık kafam dalgınken bile istediğim yerden çıkabiliyorum. içindeki metro kitap fuarının önünden her geçtiğimde elbet bir kitap almak da enayiliğimdir.

uygun fiyatlı diye kitap almayın sakın, eve gelince ç harfleri ş, i harfleri g oluyor.

adı şehitler mi ne diye değişmişti. malum akepe sever algı yapmayı.

ankara metrosu'sunun merkezidir. bütün hatlara bu istasyondan ulaşabilirsiniz.

üniversite boyunca tam öğrendim diyorsun mezun olup gidiyorsun. şehre geri bir geliyorsun
rota yeniden oluşturuluyor.. rota yeniden oluş..

karışıklıktan ziyade yeterince bilgilendirme olmamasından ötürü dar alanda kısa paslaşmalar oynadığınız istasyondur. eskilerin altındağ bebesi olduğumuzdan çok kullanma fırsatımız olmadı.

yıllarca çıkışlarını çözemediğim metro istasyonu.

hayatımın dört yılı boyunca dünyanın merkezi olarak gördüğüm kızılay meydanının altında bulunan cehennem çukurudur.

yenimahalle’de dört sene yaşadım. yaşadığım apartmanın kapısından çıkıp köçeklerle karşılaşmamışsam beni aralarına kabul edene kadar “ ne bakıyon la bebe” diyen ve parkta oturmaktan başka işleri olmayan angara bebeleri ile çakışırdı yolum.

sonra hastane metro durağından metroya binerdim. demetevler, yenimahalle, ivedik, akköprü, ulus, sıhhiye ve son olarak da kızılay. kızılay metro istasyonu bir metro çarşısı idi. kendimi hint filmlerinde hissettiğim ilk zamanlardan sonra labirenti de çözünce her şey yoluna girdi benim için.

eğer üniversiteye gideceksem ankaray’a geçiş yapardım. eğer o gün derse girecek ruh halinde değilsem ilk iş karanfil metro çıkışı idi. karanfile çıkmak kızılay metro istasyonun kargaşasından kurtulmak demekti benim için. ankara’da deniz olmasa da denize ihtiyaç olmasa da bu benzetmeyi yapacağım: kızgın kumlardan serin sulara atlamak gibiydi.

i.melih gökçek’in inadıyla yukarıdaki yaya geçidi kapatılınca bir süre metro istasyonu mahşer gününe dönmüştü. hele cuma günleri. inananlar yeraltı namaz kılmanın büyüsüne kapılıp orda bulunan camide namaz kıldıklarında insan nereye gideceğini şaşırırdı.

velhasılı; ne kadar kötü anarsam anayım, özlemimdir.

çok karışık bir metro istasyonudur. zaten içeride zaman ve mekan anlayışınız yok oluyor, bununla birlikte çıkışları gösteren tabelalar yeterince bilgilendirici değildir. bununla da kalmıyor, çıkışların adları çok yanıltıcı. örneğin izmir caddesi çıkışı, izmir caddesi’nde değil. bulvarın üstünde. tamamen deneme yanılmayla öğrenmeniz gerekir. ankara metrosunu kullanmaya başladığımda 15 yaşımdaydım. istediğim yerden çıkamadığım için her zaman karanfil’den çıkıyordum.

çıtır kızların gezdiği yerdir.

anksiyete tetiklenmesinde en uygun mekan

ankara'da eğer buluşmak için birini uzun süredir bekliyorsanız ve telefonu çekmiyorsa %100 burada kaybolmuştur. kaybolma eylemi kapalı ve küçük bir alanda nasıl mümkün olabilir bunu ancak kızılay metrosunda öğrenirsiniz. tabelaları takip etmek kısmen de olsa kaybolma eylemini gerçekleştirmenize engel olabilir. fakat bu engel yalnızca o ana mahsustur. bir sonraki seferde tabela takibi yapmazsanız yine kaybolursunuz.

ankara'nın en merkezi metro istasyonu.

ankaranın yer altında kaybolurken bir taraftan da alışveriş yapmanız için hazırlanan labirentidir. doğru çıkışı bu metro istasyonunu tasarlayan adam bile bulamaz. ama annem bulabiliyor. bir de böyle yön direktifleri falan var ama onları tarif ettiği yöne giderseniz vay halinize. kızılay metro yön direktifleri örneği: