kızlardaki numaradan bayılma alışkanlığının nedeni

kızların bayılma numarası yapmayı neden sevdiklerinin sebebidir.

niye buna ihtiyaç duyuyorlar ki...
kızın biri derste garip hareketler yapıp bayıldı. arkadaşları da ciyak ciyak ciyakladı.

o sırada sınıfa giren görmüş geçirmiş kadın ingilizce öğretmeni ne bağrışıyorsunuz! diyerek hiddetlendi. bunu kolundan tuttuğu gibi kaldırdı. arkadaşlarına doğru fırlattı. alın şunu buradan götürün, elini yüzünü yıkayın. dedi. kızın sevgilisi başka kızla ilgileniyoruşmuş da filanmış.. hep boş boş meseleler. sinir krizi geçirme ve bayılma numarasından bir türlü vazgeçemiyorlar..

allahım yalvarırım beni geçmişinde bir erkek yüzünden böyle numaralara kalkışmış bir kızla sınama, muhatap etme. amin.

üniversitede kız yurtlarının önünden ambulansın eksik olmamasının ve 112 hattının gereksiz meşgul olmasıyla sonuçlanır. belki başka ölümcül bir hasta var, hiç mi düşünmüyor bu histerik karılar merak ediyorum.

acile bu şekilde gelenler genelde en gürültülü olanlar olurdu. öğrenci halimizle bu kızların çıkardıkları kaos ortamını izler, erkek arkadaşlarının bir yerleri kırdığı için yara bere içinde kalmış elleriyle kapıları yalandan dövdüğüne şahit olurduk.

konversiyon denilen durumdur bu.
psikiyatrik belirtilerin taklit edilmesine dayalı tamamen kişinin kendi kendine oluşturduğu semptomlar yani.

asistanlar göz ucuyla bakıp bby bu deyip çıkarlardı zaten odaya. açılımını yazasım da gelmedi şimdi.

o değil de ben bayılmadım hiç, çok cafcaflı bir olay değil mi bu. neyse kediyi merak öldürür.

acayip bir olay. mış. hiç görmedim böyle bir şey.

hayatımda 1 kez bayılan kız gördüm. o da doktor doktor gezdiği hâlde teşhis koyulamayan sıkıntılı bir durumdu. psikolojik değildi büyük ihtimalle.

benim de bayılmışlığım var ama malum dönemlerden birinde, sıcaktan *

henüz o zamanlar 16 yaşında falanım. bilmediğim bir şehir de ve bilmediğim bir telefoncu da sıra beklerken, üniversite öğrencisi olduğunu düşündüğüm bir kadına telefon geldi. çok güzel bir kadındı ama orası ayrı bir konu. kısaca etkilenmiştim. telefonu açtıktan sonra verdiği tepkiler ve yere düşüp, bayılma anına kadar geçen süre 30 saniye. sonrasın da kendisine geldiği zaman anladık. babasını kaybetmiş. üzülmüştüm sözlük.

nihal ziyagil etkisinden kaynaklıdır. kız 79 bölüm boyunca her sıkıştığında bayıldı, istediğini yaptırdı. sonu benzemesin.

konversiyon vs. gördüm de numarcıya denk gelmedim.
çocukken gittiği yerden ayrılmamak için uyuma numarası yapan büyümemiş bir kız çocuğu olabilir!

hiç görmediğim kız, hiç görmediğim alışkanlık.
biz de şehir dışında okuduk, hiç yurdumuzda falan da bayılan kızı almaya gelen ambulans olmadı.

bu hikayedeki bayılan kız benim galiba.* bi kere memleketten dönüyorum, referandum için gitmişim, şifayı kapmışım. sabahın 7sinde tıklım tıkış metroda eve gitmeye çalışıyorum ve sıcaklıyorum ve nefes alamıyorum. bayılmışım.

ikincisi yine bi metro macerası idi. metrodan çıkmış otobüs bekliyorum. ayakta duramayacak gibiyim, ilerdeki banka oturuyorum. orda titreye titreye fenalaşmışım, bi kadın koşmuş yanıma gelmiş, ambulans çağırmış. ambulans gelene kadar ben de kendime geldim, olanlardan da haberdar değilim. "epilepsi nöbeti sandım," dedi kadın.

üçüncüsü yine bi metro macerası. sondan bi önceki durakta duruldu, hatırlıyorum. sonrası kayıp bende. son durağa kadarki sürede bayılmışım. bi takım teyzeler beni dışarı sürüklemiş. biri şeker soruyo bas bas, öteki ağzıma mandalina sokmaya çalışıyo bu da şekerlidir diye. bi abi de saolsun çantamla montumu getiriyo. teşekkür ettim, iyiyim dedim ve kurtuldum ellerinden yoksa yine ambulans geliyodu.*

baktırdık tabi sonra, hiçbir şey çıkmadı. meğer panik atakmış. geçti şimdi, 5 -6 senedir falan ayılıp bayılmıyorum.

ayy ayy bana bişeyler cemil. cemil koş bana bişeyler...

yalan dolan. ff.

bayılmışım, ayy nasıl bayılmışım?

bunu ben sanırım 7-8 yaşlarında yapmıştım en son.

buzdolabının kapağını ne zaman açsam aksi gibi annemin yaptığı yoğurt tenceresi düşerdi, ben de onunla birlikte her seferinde yere atardım kendimi. hani bayıldım ya belki kızmaz diye. *

zaten ne rezil bir oyunculuksa, her seferinde yerde yoğurt ve yanında yatan beni görünce güler ve "sen de kalk yerden allah aşkına" diye söylenirdi.
annem o zamanlar oyunculuğumu küçümsemese belki devam ederdim, alışkanlığa dönüşürdü ama iyi ki küçümsemiş. böyle salakça şey mi olur ya çocuk musunuz? *

(bkz: doktor civanım)