konuşmayı sevmeyen bir insan olma sebepleri

- konuşulacak her şeyin aynı olduğunu bilmek.
- genel olarak yaşam enerjisi düşük biri olmak.
- karşı tarafın sohbet beklentilerini karşılayacak eforu sarf edemeyecek kadar bıkkın olmak.
- anlamak ve anlaşılmak denen mefhumun özünde hiçbir şeye hizmet etmediğini bilmek.
- hevesli olmak için hiçbir sebep olmadığına inanmak.
- heves böceği insanları golden köpeklere benzetmek.
- hiçbir şeyin hayret uyandırmaması.
- insanın diğer insanlara olan ve nice edebiyata konu edilen bağının bir ihtiyaç ve zorunluluktan doğduğunu bilmek.
- duyguların insanoğlunun hayvani yönünün eseri olduğunu bilmek.
- herhangi bir durumun a ya da b şeklinde tezahür etmesinin gözünde hiçbir önem arz etmemesi.
- insanın konuşma yetisinin sadece amaca/hedefe yönelik bir araç olması gerekirken yine insanlar tarafından çarpıtıldığına inanmak.
- dünya bir okulsa burada öğrenilecek şeylerin sınırsız olduğunu ama bunların hepsini öğrensen de yine beyhude olduğunu bilmek.

o kişiden o elektriği alamamissindir muhabbet etmeye değer gormemissindir.

küçükken bastırılmışsındır.
kendine olan güvenin yoktur.
ya da en basitinden karşındaki insandan o elektriği alamamışsındır.

sıkıcılık, samimiyetsizlik, saçma sapan/boş konular, bazen aynı şeylerin tekrarlanması (bazen kısır döngü oluşuyor) , şaka/espiri anlayışları yok ve seviyesizler bu şekilde insanı soğutuyorlar, biraz samimi şakacı hâlini görsünler hemen laubali hareketlere giriyorlar?
çoğu zaman uğraşarak anlaşan biriyim ve şakacı/güleç tavrımı ciddiyetsizlikle bağdaştırıyorlar sanırım hani "bu kız komik ve minnoş ters yapmaz bir şey yapsam." der gibi. şakacı yanım kadar ters ve sert yapım var. genelde insanlarla tanışma olayım tartışma ya da kavga ile olur. nadiren normal denk geldiklerim oluyor. onlar da böyle salak düşüncelere giriyor. o hareketlere girdikten sonra verdiğim ayarlarla yüz ifadelerini görmeyi çok isterdim. :)
olumsuz bir olayla tanışıp sevdiğim insanlarla bunu yaşamıyorum mesela. onlar hadsizlik veya cıvıklığa girmiyor. sonlandırma olayında ihanete girecek olaylar yapıyorlar ama, hangisi daha kötü bilemiyorum. o yüzden ne olumlu ne de olumsuz tanışma isteğim var. iletişim bir bağ türü ve ben bunu başlatmak istemiyorum. o yüzden muhatap olmamayı seçiyorum. konuşursam bu bana yöneltilen soruları savuşturmak için oluyor.
insanlar tanışmaya çok meraklı, ben de ise o isteği kimse uyandırmadı. "ben niye kimseyi tanımak istemedim, neden hiç ilk adımı atmadım?" diye kendimi sorguluyorum. meraksız mıyım hayır, çok meraklıyım aslında. ama ilgi odağıma giremiyorlar galiba. tanışma anlayışımda onların ki ile tutmuyor. aptalca yolları var veya sıkıcı. 20'li yaşlara gelmişsin hâlâ "adın ne, nerelisin?" mi cidden?
insanlar dıştan içe tanıma anlayışı içinde. ben ise içten dışa. o yüzden ilgimi çekmiyorlar sanırım. neyse, sevmediğim genel kitle yüzünden kendimi sorgulamam bile fazla.
ve ben konuşmayı severim ama herkesle değil...