kötü insanlar

içindeki iyilik duygusunu kötülük duygusuyla bastıran insanlardır. böyle insanlar genelde empati yoksunu da olurlar. kendilerine bile empati yaptıklarını düşünmüyorum.

başlık sahibinin de belirttiği üzere tamamen empatiden yoksun insanlardır. yalnızca ben merkezci düşünür ve etrafındaki kişileri kendi çıkarları doğrultusunda kullanırlar. ilkokul yıllarımda bana öğretmenlik yapan sıdıka hocama bolca teşekkür ederim buradan. hakkı ödenmez. her gün empati kurmak konusunda hayat dersi verirdi.

kimileri doğuştan şiddet aşığı, sadist doğar. ama bazıları da vardır ki dünyaya ve insanlara kızgındır. uygun koşullarda pamuk gibi bir insan olurlar çünkü içlerindeki canavar uykuya dalmıştır. yine de herkesten ve her şeyden intikam almak hissiyle yanıp tutuşan o canavar ortaya çıkıp kişinin tüm hislerine hükmetmek için hep uygun bir an kollar. bahsettiğim bu ikinci tip insan canavarını yatıştırabildiği oranda iyi ya da kötü bir insan olarak tanımlanır. gerçekte ise ikisi de değildir. sadece gerçek kişiliği ile yıpratılmış, incitilmiş, öfkeli kişiliği ile arasında gidip geliyordur.

bir insanı kırdıktan üzdükten sonra zerre kadar vicdan azabı duymayan insandır.

her seferinde neden bu kadar çok olduklarını düşündüğüm kişilerdir. aslında empati duygusundan yoksun değildirler sadece karşılarındakilerin acı çektiğini, üzüldüğünü görmekten zevk alırlar. ne zaman işleriniz yolunda gitse gelip bir şey der ve her şeyi bozarlar. mutluluğu, huzuru hazmedemezler. güldüğünüzde ağlatmak, ayağınız takılınca arkanızdan itip sizi düşürmek, yemek yediğinizde kursağınızda bırakmak en sevdikleri şeylerdir. susuzluklarını gözyaşlarınızla dindirir, açlıklarını zayıf noktalarınızla giderirler. içinize çökerttikleri karanlıkta serinlerler. biraz uzun oldu ama umarım belalarını bulurlar.

milyarlarcadırlar. iyi olarak tanınmayan insanlardır. her yerde karşımıza çıkabilirler. olağandır.

çevremdeki olası potansiyele sahip kişiler

kimse kandırmasın kendini. aslında herkes potansiyel kötüdür. sadece eline bunu gösterecek imkan geçmemiştir. en öfkeli anınızı hatırlayın, kendinizi kontrol edemediğiniz ya da yapılan bir hatadan sonra pişman olduğunuz zamanı. kötüyüz işte kötülük içimizde. mesele bunun içimizde olup olmaması değil. kontrol edip edemeyişimiz. hayatta hep ikilem yaşamamızın sebebi de bu en büyük zıtlıklardan biri arasında kalmamız iyilik ve kötülük.

insanlar kötü değil, çoğu rahatsız.

favori kitaplarımdan denemeler'de ulu montaigne şöyle der;

"insan kötü şeyleri, bilmediği beceremediği için değil, canı istemediği için yapmamalı.
kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır."

önünde saygı ile eğildiğim bir cümle, ne kadar haklı. kötülük yapmayı beceremeyen biri iyi insan mıdır? kötü değildir evet ama iyiliği mecburiyettendir. asıl marifet, hınzır olup insanları kandırabilecekken yapmayıp iyi insan olmak. bu şey gibi, yalancı yalan söyleyemeyendir. yalan söylemeyi becerenin yalanını yakalayamadığın için yalancı diyemezsin.

laf aramızda, ben de mecburen dürüst bir insanım mesela, durumu kurtarmak için bir kaç denemem oldu (beyaz yalanlar gibimsi) hep çuvalladım, artık lappsss diye durum neyse onu söylüyorum, başım ağrımıyor, yok efenim olmuyor beceremiyorum. mecburi iyiyim.

büyük çoğunluğunu zenginlerin oluşturduğu mahluklardır.

bizzat mazuruz kalana kadar varlığına inanmak istemediğim insan tipiydi. maalesef iyilikten zerre nasibini alamamış, kalbinde iyilik namına hiçbir şey bulunmayan insanlar var. ne yaparsanız yapın, ne kadar iyi yaklaşırsanız yaklaşın kalplerindeki kötülük tüm hücrelerini öyle kaplıyor ki hiçbir davranışınız karşı tarafta etki bırakamıyor.

turgut uyar' a katılmamak elde değil.
''keşke bir şiir okumuş, bir kedi sevmiş olsaydınız.
belki bu kadar kirletmezdiniz dünyayı..''

kötü insan yoktur, geçmişlerinde acı çekmiş insanlardır derdim ama hayat bana öğretti ki bazı insanlar gerçekten kötü. bu da insana hayatı sorgulatıyor, bu kadar acı çekmek böylesine hayal kırıkları ne uğruna diye.
umarım tanrı hepimizi iyi insanlarla karşılaştırır.

gaffar okan belgeseli izlerken ölümünün üzerine tüm diyarbakır halkı çıkmış sokağa yürüyor böyle. o esnada kameraya biri yaklaşıyor ve şu cümle dökülüyor ağzından "türk kürt kardeştir, kahrolsun kötü insanlar"

kötü insanlar lafı o kadar oturuyor ki ağzına bu insanın, her kötü insanlar lafı geçtiğinde bu kısa an geliyor aklıma.

her türlü müdür-patron tayfasının yüzde doksanının dahil olduğu gruptur.

kalp sadece kan pompalamaya yarayan bir organ olsaydı bu denli acımazdı.
birine istemeden zararın dokunduğunda mesela sızlar.
ama bir de ne var biliyor musun?
bilerek isteyerek kendi egon için yaptığın bütün o kötü şeyler.
bak mutlu olamazsın böyle.
olma zaten. kötüysen hiç olma.
sadece bir an düşün isterim. ben bunları neden yaptım de mesela. neye ihtiyacım var?
amacım ne?
bana değer veren, beni seven, yanımda olan insanlara neden kötülükler yaptım?
kendini bilir her insan. dışarıya yansıtmaz ama bilir. ben de bilirim. ben de kötü düşündüm bazen insanlar hakkında. kıskandım, benden neden daha fazlasına sahipler, neden bu hayat onlara daha cömert dedim.
ama kötülük yapmadım.
kalbini yokla.
birileri incitti seni belki ve intikam istiyorsun.
ama biliyor musun olan sana oluyor.
sen kaybediyorsun.
sen kendini yitiriyorsun.
kendinden vazgeçiyorsun.
kalbine bak. ve kalan güzel bir şeyler varsa en azından onları harcama.

kötü derken aklıma şu basit bencil ve çıkarcı insanlar gelmiyor. çünkü kendi çıkarınız düşünmek kötülük değildir. kötü insan denince direkt katilleri veya o tarz suçluları düşünüyorum. onları anlamak da hiç basit değil.

tek yaptıkları; içlerindeki kötülüğü, nefreti ve negatif enerjiyi sağa sola saçmak olan insanlardır.

ettikleri kötülükler dönüp dolaşıp hep kendilerini bulan, kazdıkları kuyulara hep kendileri düşen ve başına gelenlerden ders almayıp kötülüklerine yine devam eden insanımsılardır.