krallar kapılara dokunmaz

fransız deneme yazarı ve şair francis jean gaston alfred ponge‘un yazdığı bir cümledir.

francis jean gaston alfred ponge ya da kısaca francis ponge şeyleri inceleme derdine düşmüş sürrealist bir sanatçı idi.

bu cümleyi ilk okuduğumda yazara karşı bir önyargı oluştu içimde. mafya ya da kabadayı güzellemesi yapan dandik filmlerde ya da dizilerde geçen haset ve kibir dolu cümlelerden biri olduğunu düşündüm başlarda. çünkü hızlı yargılar verme konusunda bazen çok saçma bir istek duyabiliyorum. halbuki cümlenin devamını okusam şairle aynı fikirde olduğumuzu görecektim.

şair şeylerin insan hayatındaki etkisinin o kadar farkında ve bu etkiyi o kadar güzel bir şekilde anlatmış ki kendisine hak vermemek mümkün değil. kapı kolu da bir şeydir.

ve bizim o kadar kanıksadığımız şeylerden biridir ki onun farkına bile varmayız. onunla temas etmenin bize nasıl duygular yaşattığını anlamayız bile. ömrü boyunca kapılar önünde başkaları tarafından açılmış bir kral aslında şeylerle olan münasebeti açısından o kadar eksiktir ki bazen sıradan insanın ona acıması gerekir.

ponge şöyle bitirmiş cümleyi:

“krallar kapılara dokunmaz, onlar bu mutluluğu tanımıyor, o gayet bilindik kapı kanatlarını tatlılıkla ya da hoyratça öne doğru itmeyi, sonra arkasını dönüp tekrar kapamayı- kapıyı kollarına almayı.”