kurtuluş savaşı'nda binlerce askerin cepheden kaçması

tarihimizdeki kara lekelerdendir. bugün çok dillendirilmeyen bir olaydır. mustafa kemal'in gözükenden çok daha büyük bir iş başardığını gösteren unsurlardan yalnızca birisidir. bu olay birçok romana konu olmuştur.

katılım oranı sanılandan daha düşüktür, kaçak oranı bir hayli fazladır. bizim milletimizin en iyi olduğu şey kuru milliyetçiliktir. o günden bugüne pek bir şey değişmemiştir. sorsan herkes savaş çıksa canını ortaya koyar ama, devlete millete gram katkısı yoktur. vatanseverliği savaş durumunda ölmek zannediyorlar.

not: çok basit bir tespit yöntemi var. en çok vatan millet diye bağıranlar, bu ülkeye en az faydası olanlardır, kısmen zararlı olanları vardır. bu gözle bakın, hak vereceksiniz.

o kurtuluş savaşı gelene değin kaç savaş geçirmiş o millet, hangi şartlarda kaçmış onu da araştırıverin. şimdilerde hiç empati kurmadan kaçan göçen çokmuş demek kolay ama adamlar savaşların bir sonu olacağını ve yeneceğimizi bile düşünmüyordu muhtemelen.

yiğitçe kazandığımız bir savaştan bile sözde utanç duyulası bir yön çıkardınız, kutlarım. şu aşağılık kompleksinden kurtulsa bir şeyciği kalmayacak insanlara...

torunları da günümüzde yurtdışına kaçıyor.

(bkz: türkiye'den defolup gitmek)

(bkz: deden toruna nesil bunlar)

dünya tarihinin en çetin savaşının, kötü yönlerini bulmuş gibi sanki varmış gibi yaparak, bu destanı basitleştirmeye çalışan yazarın açmış olduğu başlık. bu savaş size rağmen kazanıldı.

mustafa kemal atatürk'ün silah arkadaşlarının, aslan askerlerin ve halkın milliyetçilik aşkıyla kurtulmuştur bugün üzerinde yaşadığımız cumhuriyet. atatürk ve izinden gidenlerin bugün bu halka bıraktığı ve yıkılmaz en büyük armağandır bağımsız türkiye.

100 soruluk sınavdan 95 i doğru çözülmüş, ama sen kalkıp aaa yanlış olan 5 soruya bak cık cık diyorsun. ne anlatılmak istendiğini anlamadığım kaçış tanımıdır.

son derece normal sıradan olan olaydır. bırak öyle bir gerçek bir silah sesi duysam altıma yaparım korkudan savaş psikolojisi savaş korkusu savaş vahşeti nasıl bir şey biz bilemeyiz sadece düşünebiliriz düşününce de korkarız.

vayyy, bu güzide mecrada da klavye delikanlılarımız çoğalmaya başlamış.

yaşadığımıza göre biri tarafından öldürülmeyi tatmadık. bunu bilemezken, hadi bunu geçelim düşman da olsa birini öldürmenin ne olduğunu bilmeden “şöyle keserim, böyle harcarım, en vatansever benim, en yerli de benim, milli de benim” diyen tiplerden daha sefillerine rastlamadım.

umarım toplum olarak savaş falan yaşamayız da bu konuda kendimizi sınamak zorunda kalmayız. çünkü bu iddialı sözlerin ak ya da kara oluşunu sadece savaş anında görebiliriz. aklı olan biri, barış ortamında bu sözlerle ortalığı karıştıranlara prim vermez. ya da çıkarı vardır, kendi başı çeker.

ayrıca bu konularda sıkıntısı olanlar, bu şekilde bu sıkıntıları örtme derdine girerler. böyle bir söz yazmak istemezdim buraya ama bunların benim için en iyi tanımı; arkasından en çok korkan, önünden en çok bahsedendir.

bilgi doğrudur yanlıştır bilmiyorum ama hayatında hiç savaş görmemiş bizlerin bu durumun empatisini yapabileceğini hiç sanmam.

her savaşta, her dönemde kaçan, ihanet eden kişiler olmuştur. savaşlar tarihsel olarak genellikle destansı anlatılır. burada esas sorun tarihî daha realist anlatmamız gerektiğidir.

bu asker kaçağı meselesi doğrudur ancak dönemin şartları düşünülünce kaçanlara neden kaçtınız demek bizim haddimize de değildir. osmanlı'nın 1. dünya savaşı ve öncesinde balkan savaşları gibi durmaksızın geçirdiği mücadeleler artık milleti tamamen bezdirmiş olduğu gerçeğini unutmamak gerekir. ayrıca kaçakların arttığı dönemdeki aciz padişah vahdettin'in kendi paçasını kurtarmak için ülkeyi işgal edenlere boyun eğmesi sonucu yunanların lehine propanganda yaptırması gibi önemli bir sebebi de hatta belki ilk sıraya koymak gerekir. sonuçta padişah yunanlar dinin koruyucusudur onlara karşı gelmeyin anlamına gelen fermanlar yayınlatıyor, yaşadığımız dönemde bile reis hazretlerinin iki lafına kendini öldürecek insanlar varken o dönemde padişah fermanına savaşmayı bırakacak pek çok insan olduğuna şaşırmamak lazım. o nedenle kurtuluş savaşı sadece dış mihraklara karşı değil iç mihraklara karşı da aynı zamanda kazanılmıştır. acıklı olan ise o zamanlar padişahın yanında ingilizleri savunan haysiyetsiz zihniyetin torunları 50'lilerden sonra adım adım ingiliz ve amerikan istihbaratı desteği ile ülke siyasetini ele geçirmeye başladılar ve artık uzun bir süredir ülkeyi yönetiyorlar, üstüne bir de dış mihraklar diye propaganda yapıyorlar.

ne bekliyorsunuz. her şeyiyle mükemmel olmasını mı? ınsanın içinde olduğu zafer bile tam anlamıyla kusursuz olamaz. ınsanız, hata yaparız. ama burda gelip yapılan hataları zaferimizi karalamak için kullanmayız.

her savaşta olur.

counter strike oyunu değil orası.

şıhlarının abdest suyunu içmekle meşgul olanların atasporu , cepheden kaçmak.

konu hakkında bir bilgim yok ama içim diyor ki: böyle bir şeyin olacağını sanmam. kişisel olarak ufak tefek şeyler olmuş olabilir ama gerisi yalandır. yalan da kasıtlı çıkarılmış bir yalandır. amaç insan psikolojisine "savaştan kaçılabilinir, ataların da kaçtı, sen de kaçabilirsin" i işlemektir.

doğrudur. hemen hemen tüm geçerli kaynaklarda var bu.

oldukça fazlalar. yadırgamamak lazım, çünkü o dönemin şartları çok çetin. adamlar bıkmış yani.

cephesinden akın akın asker kaçan bir savaşın kazanılma ihtimali yok,ki biz o zaman ingilterenin fransanın finansörlüğünü silah desteğini sınırsız yaptığı taşeron yunana karşı savaşıyorduk,bizim ise daha az sayıda askerimiz güç bela alabildiğimiz çok az sayıda silahımız vardı eldeki askerde kaçsa seni lime lime doğrarlar cephede.

yetiştirilmiş askerlerin değil halkın savaştığı her savaşta olan durumdur. gocunulacak bir tarafı yoktur. halk asker değildir ve savaş korkutucudur. bu işi profesyonel olarak yapan insanlar bile, bugünün imkanlarına rağmen zor anlar yaşarlar.
kurtuluş savaşında herkesin cepheye gönüllü gitmediği akılda tutulmalıdır. insanlar köyündeki tarlasından, şehirdeki dükkanından toplanmıştır.
gerçeklerin olduğu gibi yazılması ne aşağılık kompleksidir ne de kurtuluş savaşını lekelemeye çalışmaktır. gerçekler önemlidir. idealize edilen hayali bir geçmişe dayalı düşünce tarzının getirisi yoktur ancak gerçeklerin geleceğin planlanmasında ve geçmişin doğru anlaşılmasında önemi vardır.