lisede koluna bandaj saran nesil

z kuşağı bilmez. benim gibi 30 yaş üstü olanlar gelsin.
çevredekilere ben çok asiyim, çok isyankarım mesajı vermek için iki şey yapılırdı. biri lisede yasak olmasına rağmen gömleğin içine renkli tişörtler giyip kravatı olabildiğince gevşetmek, bir diğeri ise kola yalandan bandaj sarmak ve kızlardan gelebilecek '' ayy noldu'' tepkilerini beklemek.
bu ülke deniz gezmiş gibi asi ve isyankar gençleri yetiştirmişken bir neslin asilik yolu olarak bu iki tırt yöntemi kullanması şimdi düşünüldüğünde insana komik geliyor.

dershaneye gelirken de uzun kollu t-shirt üzerine kısa kolluyu çekerdi bu gençlik.

ortaokul ve lisede lisanslı oynadığım spor yüzünden sürekli sakatlık yaşadığım için bilekte bandaj saran nesil benim. en son kolumu omzumla birlikte kırmamla nihayete ulaştı.

okul kıyafetinin üzerine farklı tonda kazak giyip kendini isyankar sanan nesil gibi olandır.
şu an kızım parmaklarına yara bandı sarıyor.
oda modaydı bizim zamanınızda.
liseli olmak hem müthiş bir keyif hem saçma sapan eylemler yapmak.
şu an ki gençlik çok şanslı, biz her dakika kılık kıyafeti yoklanan bir nasıldık.
(bkz: gömleğinin yakasında kurdela olan nesil) idik ya.
yiyorsa takma o kurdelayı.

biz de şaka mağazalarına gidip oradan bişeler bulup diğer arkadaşların ilgisini çekerdik.
en popüleri elime çivi battı şakasıydı.
şöyle bir şeydi.

karateci olduğum için sık sık kendimi sakatlardım ve bu yüzden çoğu zaman kolpa sanıp o bandaja vururlardı.

ya z kuşağı da bilir, nesilleri sonlanmadı ki bu tiplerin güncellene güncellene devam ediyo. tam bitti diyosun bu sefer başka yerden hortluyor