manevi eşyayı atamamak

evde sırf bu yüzden o kadar gereksiz eşya var ki anlatamam. bir tanıdığını kaybetmişsindir ondan kalan tek eşyadır falan anlarım da yok bilmem kaç sene önce alınmış vazomsu garip garip işe yaramayan şeyler yer kaplıyor annem de attırmadığı için sinir oluyorum

manevi eşyaları atamayan kişilerden biri de benim çünkü eşya seviyorum ve yapı olarak minimalistliğe uygun değilim. başkaları da öyledir belki ama ben bir arkadaşımla ne yaptığımı hatırlayamam eşyayı hatırlarım. ne yapalım kapitalist düzen nöronlarımı bu şekilde etkilemiş.

hibiskus'un yazısını okurken ister istemez aklıma (bkz: fazlası zarar) programı geldi.

eşya biriktirmek ile hiç alakam yoktur lakin ben de atamam. onu bırak, yolladığı mesajı bile silemem. öyle de değişik bir yapım var.

ben de 2 sene öncesine kadar atamazdım ama sadeleş rahatla diye bir kitap okudum ve yıllardır sakladığım mektuplarımı yaktım, lise ve üniversite dönemlerimde hep yurtta kaldığımdan o kadar çok mektup vardı ki hepsi de duygu yüklü mektuplar...beni motive eden, kitapta okuduğuma göre o anların travmatik etkisinden kurtulmama yardımcı olacağı fikriydi.. sürekli geçmişe takılı kalan biriydim ve artık o mektuplarda anlattığım kişi olmak istemiyordum ve bu hayatta kendime yeni bir kimlik kazandırmanın yolu, geçmişi bırakmaktı.. belki ilginç gelecek ama inanın o mektupları yaktıktan sonra çok ferahladım... geçmişle vedalaşmadan yeni bir gelecek inşa etmek imkansız..

atılamayan şey eşya değildir, yaşanmışlıklardır diyerek nokta koyduğum başlıktır kendileri.

annem çok güzel atıyor valla, haberimin bile olmadığı kim bilir kaç eşyam gitti.

manevi olsun olmasın "değerlendirilip dönüştürülebilir" ışığını gördüğüm hiçbir şeyi atamıyorum. bir odamın tamamı "ben bununla bir şeyler yaparım" diyerek atmadığım eşyalarla dolu. hayır canım ne alakası var çöp evle falan.*

böyle eşyaların manevi değeri vardır.bunlara baktığımızda eşyaları verenleri hatırlarız.bunun için bu eşyaları atmayız.gözümüz gibi bakarız.

çok farklı bir bağlılık bu. aslında o eşya her neyse onu bize veren insanlar sevdiğimiz insanlardır. onlara çok değer verdiğimiz için onlardan gelen şeylere de değer veriyoruz