manzarası için gidilen yerde boş boş durma manasızlığı

gidip manzarayı gördükten sonra artık manzara gezisine dair yapılabilecek her şeyin sona erdiği farkındalığıyla "he şimdi napak lo" deme aşamasıdır.

işte manasızlık burada derinleşmeye başlar. içten içe bu manzaradan max verimi alma güdüsü duyar insan ve bu güdüyle bazen çimde yuvarlanır, bazen toprağa yalın ayak basar (fayda sağlıyor, verim alıyor, bu aktivite boşuna değil) veya bazen bir dere mere varsa hemen eğilip suyundan içmek gibi bazı çaresiz faaliyetlere girişir. hani en azından "buraya bir şey için geldik" hissini aktif etmek için... su lan bu... hani özel bir şey falan da değil. sonra da suyu öve öve bitirememe ve buraya gelerek hayatının en doğru hamlesini yaptığına yönelik bir ikna mücadelesi başlar. "ne iyi ettik de geldik" he ben de onu soruyorum zaten gerçekten de abarttığımız kadar iyi ettiğimize emin miyiz? tamam kötü etmedik ama burada uzun uzun durmamıza da çok gerek yok. toprakla karışmış garip tattaki suyu da çok övmemek lazım. doğada bulduğumuz her su muhteşem olmak zorunda değil. zorla aktivite yaratmaya çalışmayalım. manzara faaliyetimiz aslında manzarayı gördüğümüz an bitmişti, inkarı bırak kabullen.

- of be şuraya bak harika manzara... artık şu dakikadan itibaren saatlerce hiçbir şey yapmadan, yerimizde sabit durarak bu manzaraya bakacağız. şu derenin suyundan da içmeyek mi hele ha?
+ evet baktık gördük güzelmiş hadi şimdi buradan gidelim. ben erikli su tercih ediyorum.