markete gidip bir şey almadan çıkınca kendinden şüphelenmek

markete ne zaman gidip bir şey almadan çıksam yoğunca yaşadığım his. bilirsiniz bayım, markete gidersiniz ve almak istediğiniz özel bir ürün vardır. çikolata, cips, enerji içeceği, yağ, makarna gibi birçok çeşit ürünü zorunlu/keyfi olarak almak amacıyla markete girersiniz fakat istediğiniz marka yoktur. siz de vakit harcamadan çıkış kapısına yönelirsiniz ve biraz önce büyük umutlarla girdiğiniz marketten başka umutlara yelken açabilmek için çıkarsınız.

gelin görün ki bir sorun vardır. markete gelen insanların hep bir şey alması öngörülür. bir şey almayan insan garip karşılanır, şaşıran gözlerin hedefinde olur. beklenti dışıdır eli boş dönmek marketten. hâl böyle olunca insan kendini en az bir ürün almak zorunda hissediyor. almadığı takdirde de suçluluk psikolojisine giriyor. nasıl ki hırsızlar girdikleri mağazadan istediklerini çalıp başka bir şey almadan sessizce ayrılırlar, marketteki bahtsız bedevi de öyle hissediyor kendini. ben de o bahtsız bedevilerdenim. aradığımı bulamadan çıkmaya yeltenirken, kasanın yanından geçip giderken, kasiyer kızın anlam arayan gözlerine bakarken*, kendime bağırıp çağırıyorum içimden.

''nasıl yaparsın!'' diyorum. nasıl şüphelendirirsin kendinden insanları? neden geçip gidersin bir şey almadan? neden alıp verip ekonomiye can vermezsin? şimdi seni hırsız zannetmeyecekler mi be adam! binbir ürün alıp kasaya yönelen üç çocuklu türbanlı abla kredi kartını okuturken yanında beliren sen hiç mi demeyeceksin kendine ''ben bu marketin ahengini bozuyorum.'' diye? diyeceksin. diyeceksin ve delireceksin. kendine düzenlediğin o hapishaneden çıkamayacaksın bir süre. kendine izin verene kadar orada tükeneceksin. izin verdiğinde de kendine döneceksin.

ve daha bir yaşayacaksın hayatı. olası hırsız yaftasını takmayacaksın kafana. beğendiğin şey yok muydu? keyfi mi geldin? sıcaktan bunalıp klima serinliğini deneyimlemek mi istedin? gireceksin markete, elin boş döneceksin. kimse de sana bir şey diyemeyecek. çünkü o kadar da önemli değilsin. sandığından daha önemli ve daha önemsizsin. milyarlarcasından birisin...

''aradığımı bulamadan çıkmaya yeltenirken
kasanın yanından geçip giderken
kasiyer kızın anlam arayan gözlerine bakarken
kendime bağırıp çağırıyorum içimden
hepsi boş bir suçluluk kuruntusu bunların
hepsi kendimi ve diğerlerini fazla önemseyişimden''