marttan beri evden çıkmamış insan

benim bu. bugün çıkınca ayağım betona değdiği anda önce bi garipsedi. histerik oldum. ayağım bana komut verir gibi bir adım daha at dedi. yürümeyi unuttuğumdan bacaklarım stephen hawkingingiler gibi olmuştu.

bacaklarımı salladıkça bacaklarıma kan pompalandığını hissetmeye başladım. evet yürüyebiliyordum. sevindim. bu kadarı yetti ve tekrar bulunduğum yere geri döndüm.

bu gruptanım. o kadar yorgunum ki mental olarak. hareket kabiliyetim kalmadı zaten bütün gün evde oturmaktan. önceki hayatımda günde en az 10 bin adım atarken şuan 200 adım anca atıyorum. çok özledim eskiyi çok özledim .

iyi bir nedeni yoksa biraz saftır.

o kadar olmasa da belli bir süredir evde olmaktan ayakkabı giyememektir. tüm ayakkabılar ayağı vurur. kış geldi hala terlikle markete gideceğim utanmasam.

kapının önüne de mi çıkmamış? öyleyse mapushaneye falan girerse ilerde es kaza epey alışık olur bu duruma dediğim insan.

benimdir.
yukarıdaki yazarla hemen hemen aynı şeyleri yaşıyoruz. mesela biriyle karışıklıklı konuşurken nereye bakacağımı bilemiyorum, bazen konuşamıyorum ve dikkatım hemen dağılıyor sanki onu dinlemek için kendimi zorluyorum.
en kötüsü de konuşmayı unutmak oldu sanırım. adamakıllı sohbet etmeyi unutmuşum bazen aptalca cümleler kurduğum oluyor.