hiç şehir dışına çıkmamış insan

ben. şehir içi yetiyor bana...

benimdir. çünkü param yok.

''coğrafya kaderdir'' sözünün ete kemiğe bürünmüş halidir.

değil yaşadığı şehirden, köyünden hiç çıkmamış ardahanlı bir gençle tanıştım askerde. yaşamı boyunca çobanlık yapmış, okula gitmemiş. okuma yazmayı geçtim, türkçe bilmiyor. bölük komutanı kısa dönem askerlerden biriyle bana emanet etti bu çocuğu. ''alın şuna alfabeyi, türkçeyi öğretin'' dedi. çocuğun algısı o kadar kapalı ki, 1 yıla yakın, sancılı bir süreçle ancak konuşturmayı başarabildik. iletişim kurmaya başladıktan sonra çocuğa bir hırs geldi, geceleri saatlerce çalıştı. biz de yardım ettik. bir gün; ''oğlum bu kadar nescafe 3'ü 1 arada içme, midene zarar'' dedim. bu otobüsle birliğine teslim olmaya gelirken otobüste verilen top kek ve nescafe'yi ilk kez yiyip içmiş ve özellikle nescafe acayip hoşuna gitmiş. yolculuk boyunca 8-10 kez istemiş muavinden. vay be! dedim. o an için benim de algılarım kapandı ve benim için değersiz, alelade ve oldukça basit olan birşeyin bir başkası için ne kadar önemli olduğu konusunu mantıklı bir zemine oturtamadım. afrikasını, bangladeşini geçtim, acaba ardahanda doğmuş olsaydım şu an nasıl bir hayatım olurdu sorusunu sordum durdum kendime gece boyunca.

yani var böyle insanlar ancak çoğu zaman keyiften değil fukaralıktan gerçekleştirilemeyen bir eylem olarak çıkıyor karşımıza. ne yazık ki!