medeniyetsiz bir dağ ayısının saldırısına uğramak

daha demin başıma gelendir.

marmaray sırasında bekliyorum, normal insan gibi, sırada duruyorum ve sırada ikinci sıradayım. önümde iki tane hanımefendi var.

sağdan bir dağ ayısı geldi. yanaştı. çıkardım kulaklıklarımı
"sıra var da" dedim.

bana baktı,
"binersin kardeşim ya" dedi. sırıttı.

dedim aha, bu bir ayı. ama tabii ayı eğitmenliğim de olduğundan, bunu bir eğiteyim dedim.

tren yaklaşırken bu tabii hareketlendi, en önlere yaklaştı iyice. lan dedim, ben sana kaynak yaptırır mıyım? hayır.

tak diye girişle arasına kolumu koydum. bu tabii şok. sıra konsepti, insanların hak araması, birilerinin kendisine karşı çıkabileceği fikri vs. kendisine uzak kavramlar...

boynumu sıktı birden koluyla iyice
"seni var ya!" dedi. arbedede kulaklığım düşmesin diye kulaklığı tuttum.

"eee" dedim.

başkaları geldi bunu ayırdı. uzaklaştırıyolar falan,
"gel abii, büyüklük sende kalsın abii"

dimdik durup dağ ayısının gözlerinin içine baktım ve gülümsedim tüm bunlar olurken. sinirinden kendini yiyor, deli deli bakıyor.

gülümsüyorum.
gözlerinin içine bakıp gülümsüyorum.

"böyle böyle öğreneceksiniz medeniyeti, anladığınız dilden konuşuldukça" geçiyor içimden, gülümsüyorum.

önünde 2 hanımefendi varsa sen nasıl 2.sirada oluyorsun?

rezalet puanım 3/10.

güzel hikaye ama yemezler.

dünyanın her yerinde her an her dakika olan bir olayı sadece kendisi yaşıyormuş gibi anlatan bir adet çok önemli bireyin haykırışı. sensin sensin en önemli olan sensin.

(bkz: ben de mehmet zeytinburnu çocuğuyum)

bir dağ ayısı olarak bu hikayede anlatılan mesajı doğruluyorum.

bizim hamdi amca olmasın o dağ ayısı, sülalece sevmeyiz biz onu, en son 1 sene önce acı balı fazla kaçırıp, haberlere çıkmıştı. o günden beri görüşmüyoruz sülalece.