megafon yutmuş insanlar

volume ayarı kısığa çekilmeyen insanlardır. sessiz konuşamazlar; normal konuşmaları da diğer insanlara göre daha yüksek seste meylettiğinden bir noktadan sonra çekilmesi güç insanlar kategorisine entegre edilirler.

kütüphanede denk gelinirse günü zehir ederler. misal geçen bir tanesi ile karşılaştım. gidip uyardım. adam "fısıldıyorum" diyor. "abi senin fısıldaman benim bağırmama denk. lütfen fısıldama" dedim. biraz ileri geri yaptı. sonra kalkıp gitti. yoksa yeni bir megafonu ben sokacaktım ağzına.

yüksek sesi direkt olarak gerginlikle ilişkilendirdiğim için aynı ortamda bulunmakta zorlandığım insanlar. bir de kendileriyle telefon görüşmesi yapmak da ayrı bir paniğe sebep oluyor. söze giriş şekilleri acil bir durum varmış gibi hissettiriyor.

aslında genelleme yapmak istemedim. bunları hayatımdaki 3 kişiye istinaden yazdım. ee o zaman onlar dışında yüksek sesle konuşan insanlara tahammül edebiliyormuşum?
boşa konuştuk yine iyi mi..

bunların bazıları "gür konuşursan özgüvenli derler" diye gazlanmış, böğürünce odada 'presence' ım oluyor sanan hayatta biraz geliden gelip, fark yaratmaya çalışan yiğitler.

instagramda baba parası yiyip vücut geliştirme+ takım elbise fotosu atıp "yaşam koçu", "erkek adam olma öğretmeni" olduğunu duyuran, ergenlikte ezilmiş sığırların biraz daha makul, görüntülü değil sesli versiyonları.