1.
adam elliot tarafından yazılan ve yönetilen, 2024'te gösterime giren dram türündeki animasyon filmi.
son zamanlarda izlediğim en etkileyici olan şeylerden birisi olduğunu söylemeliyim.
her karakterin hikayesine daha da ayrı üzüldüm, hepsi derinden etkiledi ve hepsi de kendi hayatıma dair farklı noktalara değindi resmen.
filmde anlatılan hikaye de fazlasıyla acı dolu bir hikaye.
ikiz kardeş olan gilbert ve grace'nin babalarını kaybettikten sonra hayata tutunmaya çalışmalarına tanık oluyoruz.
farklı ailelere gönderilen ikiz kardeşlerin hayatlarının gitgide altüst olmaya başlamasıyla hikaye ve karakterler daha da derinleşiyor.
grace'nin bir zaman sonra umutla beklemekten başka bir seçeneği kalmıyor, yalnızlığı iliklerine kadar hissetmek zorunda kalıyor, hayran olduğu salyangozlara gitgide daha da fazla bağlanıyor, sylvia ile olan dostluğunu daha da ilerletiyor, kendi kafesini kendisi yaratıyor ve kafesten kurtulması gerektiğini bilmesine rağmen kendini bulunduğu kafese daha da bağlamaya devam ediyor.
tüm bunları izlerken ağlamamak için kendimi çok zor tuttuğum yerler oldu, son kısımlara doğru kendimi tutamadım açıkçası.
eğer ki yalnız izleseydim kesinlikle zırlamaktan dolayı filmi sıklıkla durdurmak zorunda kalırdım.
kalbimi paramparça eden mükemmellikte bir animasyon filmiydi kısacası, yazdığım tüm diğer şeyler az gelir gibi.
filmin sonuna ise kalbimi bıraktım resmen. grace'nin tüm umut dolu bekleyişlerinin son bulduğu anda tüm umutlarını ve hayallerini tekrardan yeşertecek kişiyle karşılaşması , gilbert'i sonunda bulmuş olması fazlasıyla mutlu etti. yine de en çok hüzünlendiğim kısım da o kısımdı garip bir şekilde.
bir de pinky sanki o mektubu bana yazmış gibi üzerime alındım, buna ihtiyacım vardı. ah pinky, senin adına fatiha okuyasım var şu an.
bir de salyangozlardan korkmama rağmen salyangozlara sevgi beslememe bile sebep olmuş olabilir bu film. tabii uzaktan sevgi olabilir bizimkisi sadece.
son zamanlarda izlediğim en etkileyici olan şeylerden birisi olduğunu söylemeliyim.
her karakterin hikayesine daha da ayrı üzüldüm, hepsi derinden etkiledi ve hepsi de kendi hayatıma dair farklı noktalara değindi resmen.
filmde anlatılan hikaye de fazlasıyla acı dolu bir hikaye.
ikiz kardeş olan gilbert ve grace'nin babalarını kaybettikten sonra hayata tutunmaya çalışmalarına tanık oluyoruz.
farklı ailelere gönderilen ikiz kardeşlerin hayatlarının gitgide altüst olmaya başlamasıyla hikaye ve karakterler daha da derinleşiyor.
grace'nin bir zaman sonra umutla beklemekten başka bir seçeneği kalmıyor, yalnızlığı iliklerine kadar hissetmek zorunda kalıyor, hayran olduğu salyangozlara gitgide daha da fazla bağlanıyor, sylvia ile olan dostluğunu daha da ilerletiyor, kendi kafesini kendisi yaratıyor ve kafesten kurtulması gerektiğini bilmesine rağmen kendini bulunduğu kafese daha da bağlamaya devam ediyor.
tüm bunları izlerken ağlamamak için kendimi çok zor tuttuğum yerler oldu, son kısımlara doğru kendimi tutamadım açıkçası.
eğer ki yalnız izleseydim kesinlikle zırlamaktan dolayı filmi sıklıkla durdurmak zorunda kalırdım.
kalbimi paramparça eden mükemmellikte bir animasyon filmiydi kısacası, yazdığım tüm diğer şeyler az gelir gibi.
filmin sonuna ise kalbimi bıraktım resmen. grace'nin tüm umut dolu bekleyişlerinin son bulduğu anda tüm umutlarını ve hayallerini tekrardan yeşertecek kişiyle karşılaşması , gilbert'i sonunda bulmuş olması fazlasıyla mutlu etti. yine de en çok hüzünlendiğim kısım da o kısımdı garip bir şekilde.
bir de pinky sanki o mektubu bana yazmış gibi üzerime alındım, buna ihtiyacım vardı. ah pinky, senin adına fatiha okuyasım var şu an.
bir de salyangozlardan korkmama rağmen salyangozlara sevgi beslememe bile sebep olmuş olabilir bu film. tabii uzaktan sevgi olabilir bizimkisi sadece.
devamını gör...