methiye

bir kişiyi, olguyu övmek amaçlı yazılmış şiir.

övgü.

meth etmek, övmek anlamlarına gelmektedir.
klasik edebiyatta daha çok kaside ve fahriye örneklerinde karşımıza çıkan türdür. yüzyıllar önce şairler şiirlerini yazıp yayınevlerinde cilt cilt bastırarak kitapçılara dağıt(a)mıyorlardı. sanatlarını da sürdürebilmek için ekonomik bir özgürlüğe ulaşması, zamanını sanata adayabilmesi gerekiyordu. bunu da sağlayabilmenin iki yolu vardı;
a- ekonomik yönden yüksek bir aileye mensup olmak
b-yazdığın şiirlerden para kazanmak.
klasik edebiyattaki şairlerin tezkirelerde bahsediliş şekline bakın, ailesi zengin şair sayısı 0'a çok yakındır. hepsi fakir bir hayat sürmüş, zorluklardan çıkmış, yükselip dünyanın en iyi edebiyatlarından birini (bkz: divan edebiyatı) oluşturmuşlardır. bu kadar fakir bir toplumdan çıkıp da üst sınıf bir edebiyat yapmalarını sağlayan en büyük araç, yazdıkları kasidelerdir.
kaside, daha çok ülkenin* büyüklerini övmek, yüceltmek için yazılır. güzel bir çalışmayla çok iyi bir para* kazanılabilmektedir.
hatta kendilerini iyice geliştiren şairler dönemim padişahı, sadrazamı tarafından maaşa da başlandığı oluyor. (bkz: fuzulî), (bkz: şeyhî)...
benim favori kaside şairim (bkz: nef'î)*dir.

methetmek olarak da bilinir.

birini övme amaçlı yazılmış şiir türü olarak ifade edilir.

düzülen biseydir.

düzmeyi becerirsen düzülene güzeldir, hoş gelir, zevk verir, insanın kendine yakışanı düzdürmesidir.

hemen bol sansürlü bir methiye düzeyim.
çorumlu tozakoğlundan duymuştum ilk defa.

"o lafları benden belledin
dedeminkine elledin
dedem seni s....ce
nohut gibi terledin."

bu methiye şu anda fethiyede methiye düzen, tüm ırz düşmanları, hırsız hacı, gafil kendinbilmez, değneksiz, yalınayak, it uğursuz tayfasına gelsin.


not: tozakoğlu dediysem bir arkadaşımın sülalaesinin o köydeki lakabıdır.
arakadaşımda öyle matah bişey değildi, mecburiyet arkadaşımdı. babalarımız aynı yerde çalışırdı.