metrobüste taciz

ülkemiz kadınlarının sıklıkla başına gelen durumdur.
bundan birkaç yıl evvel metrobüste orta bölümde cam kenarında ayakta seyehat ederken üç erkek etrafımı sardı. sürekli iğrenç şeyler söylemeye başladılar. etraftakiler duydukları halde bu karaktersiz sapıklara tepki göstermedi. bir zaman sonra sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım. o zamana kadar bunları duyup müdahale etmeyenlerden biri "gel bacım otur" diyerek bana yerini verdi. oturdum koltuga çok geçmedi, yer veren kişi fiziksel tacize başladı. ellerim dizlerim titremeye başladı, ağlayarak ilk durakta indim.
o olaydan sonra devasa bir postacı çantası aldım,sırtımı eskisi cama yaslamaya devam ettim. önüme çantamı getirip, elime de bir toplu iğne aldım. gereginden fazla yaklaşana, burnumun dibine girip laf atıp haddini aşana saplıyorum. siz de yapın başka türlü bize seyehat hakkı yok.
edit: imla.

çok geçmiş olsun. benim de 2 kere başıma geldi. düşünürsem ağlarım o yüzden anlatamıyorum.

neden bu kadar vahşi bu insan denen canlı diye soruyor, insan olan kendine. ne geçiyor eline ne oluyor insanların orasına burasına dokunmaya çalışarak veya mustehcen kelimleri duymasını sağlayarak söylemen sana nasil bir zevk veriyor ? insan utanır biraz diyecem ama “utanma” kelimesini siz nasıl bileceksiniz.

çevre, aile çok önemli, şair ne demiş “insan yaşadığı yere benzer”