metroya yetişemeyeceğini anlayınca binmeyecekmiş gibi yapmak

sıklıkla yaptığım bir eylemdir. kaybederken bile kazanmış gibi görünmenin bir yansımasıdır. kuyruğu dik tutmaktır bir nevi. şimdi metroya doğru gidiyorsun ya, 10 dakikada bir geliyor genelde. işte bazen 10 dakika kalmış oluyor ve sıkılarak bekliyorsun, bazen 4-5 dakika civarı, kimi zaman 1-2 dakika kalıyor ve azıcık bekleyip gidiyorsun ama kimi vakitlerde de metroya tam böyle yetişecek gibiyken metronun hareket edeceğinin habercisi olan o gıcık ''düdüdüütt'' sesi duyuluyor ve ''tren aliağa yönüne gider - the train goes to aliağa direction'' anonsu yapılıp kapılar kapanıyor.

işte bu vakitler bana tam anlamıyla azap gelir, zulüm gelir. kapıya doğru çıldırmış gibi hızla koşamazsın çünkü %99,83 ihtimalle sıkışırsın. binmiş yolculara hüzün ve hüsran dolu gözlerle de bakamazsın, istemezsin gariban görünmeyi. tek çare gelir aklına, o trene sanki hiç binmeyecekmiş gibi dönersin arkanı ve havalı bir duruş sergileyerek yavaşça yürürsün. içten içe bilirsin aslında pek etkili olmadığını, hani derler ki ''e madem binmeyeceksin ne diye geldin buraya mübarek, nuri bilge ceylan filmi karakteri misin sen?''.

ama şunu bilmezler ki türk insanı kaybetse de galip görünmeye odaklıdır. şekilcidir yani. kopya çekerken hocaya yakalandığımızda nasıl ki sorunun cevabını düşünüyor gibi yapıyorsak, piyangodan para çıkmayınca haram para sahibi olmadığımız konusunda avunuyorsak metroya az farkla binemediğimizde de ''ben zaten bir sonrakine binecektim yeaa'' tavırlarına bürünebiliriz. metronun dile gelip ''yalan söyleme lan gundi, bana binecektin işte'' diyecek hâli yok ya? çaktırma devam et :)

yapman guzuuumm. metroyu incitmen yavrııımm..!

hayır, açaydım kollarımı gitme diyeydim rolüm ile metroya vicdan yaptırırdım ve hemen bir sonraki metroya binerdim. giden gitmiştir gittiği gün bitmiştir metro.

her daim gideceğim yere bineceğim otobüse zamanından önce geldiğimiçin yetişememe gibi bir sorunum hiç olmamıştır. yüce rappime, c c c , şükürler olsun.

böyle tespitlere, bu kadar yaratıcı başlık açanlara çok hayranım.
çünkü çoğunun yapıp ta "yoooo ne alakası var" dediği şeylerden birisi de bu.
evet o trene yetişemeyeğini anlayınca, merdivenden inerken kapının kapandığını fark edince, o ağırdan alma, o yavaşlama, sağ taraftaki merdiven korkuluğundan tutarak ince ince, gergin tebessüm gizlenemeyen bir ezikliğin temsili.

yoo ne alakası var. ben ortama geldim zaten iki metro havası alırım iki boy yürürüm amacındaydım. hemen de şey.
dolayısıyla yapmadığım iştir yapmadığıma dair şahitlerim de vardır.