mezarlığa gidip insanları izlemek

nefis eylem. derin nefes aldırır. sert ve gerçekçidir. şehirden ve kalabalıktan uzaktır. bir o kadar da yakın...

izliyorum. tuhaf bir sakinlik veriyor.

normalde bayram günleri köyde oluyoruz ziyaretler için. nedense dayımı köye değil şehirde büyük mezarlığa gömdüler.

geçen bayramda ilk defa öyle bir mezarlıkta bulunmam gerekti.

yeni defnedilenler, sevdiklerini ziyarete gelenler, hala mezar taşı yapılmamış mezarlar, sevdiklerinin kabrini arayanlar, acısı taze olanlar, çocuk mezarlar.. falan filan..

garip bir his ile ayrılıyor insan sonrasında. köşeyi döndükten sonra hayat kaldığı yerden devam ediyor diye devam ediyorsun sonra.

merzarlıktan çıkıp ölüleri izlerken devam eder hayat.

bugün gayri ihtiyari yaptığım eylem. bir yakınımızı gömdük, annelerimiz dua okuyor, biz de hava almak için biraz dışarı çıktık.

oğlum biraz sessiz olun, biraz susun lan. bir kadın ciddi ciddi bir saat boyunca boş boş bir şeyler anlatıyor. bi sus ya.

mezarlığın içinde de biri resmen gibi'deki ilkkan gibi "ya işte bir gün sevdiğimiz oturduğumuz insanları görmüyoruz" gibi salak bir şey söyledi. lan ne felsefe yapıyorsun s***k! sana mı kaldı şu an ölümün gerçekliğini anlatmak? adam yakınını kaybetmiş ya.

bulunduğumuz yer de böyle yokluğun ortası bir yer. yani oraya giden herkesin amacı belli. mezarlığın önündeki rastgele insanlardan bahsetmiyorum. oradan şehre inmesi yarım saat falan.

cidden hayret ediyorum. bu kadar yüzeysel bakılmamalı topluma.

geceleri giderek mezarlarından çıkan insanları izlemek daha ilginç. sizi görmemeleri lazım tabi. yoksa sizi kovalıyor ve yakalayıp ağzınızı caaart vaart die kulaklarınıza dek yırtıyorlar.

deeşik..!