moose indian

ünlü yazar, büyük münzevi, doğa aşığı, pasif direnişin simgelerinden biri, yürümeyi çok seven henry david thoreau’nun ölmeden hemen önce söylediği son sözleridir.

bazı tahminler vardır bu sözleri neden söylediği ile ilgili ama kesin bir yargıya varmak asla mümkün olmamıştır. thoreau çok büyük bir yazardı, bir dahiydi ve söylediklerinin bir anlamı olmalı. ama sanırım bunların bir anlamı yoktu.

belki aklındaki bir şiirden parçalardı bu sözler. yazmayı planladığı ama zamana direnemediği için sadece o ışıltılı beyninde kalan parçalanmış bir dize. belki de ölüm anında gözlerinin önünden geçen hayatının bizim anlam veremediğimiz bir anı kırığı. belki rosebud gibi bir efsane idi.

sanırım gerçekten kelimeler bazı anlamlara gelmiyor. bazen birden çok anlama geliyor, bazense anlamları kişiden kişiye değişiyor. sözcüklerin gücüne her zaman inanmış ve ölene kadar da inanacak biri olarak gönül rahatlığıyla söylüyorum ki bu güce inanan insanlar birbirini nerede görseler tanırlar.

bazen sözcüklerin refakatinde huzur bulduğunuzda bir insanda anlattıklarınız ve dinledikleriniz omuza kondurulmuş rotasız bir öpücük olur. kullandığınız her sözcük için yazdığınız dipnotlar inatla bağımsızlık savaşı veren bir tel saçla yazılır.

henry david thoreau ne demek istedi hiçbir zaman bilemeyeceğim ama şunu içimin en derinlerinden hissederek söylüyorum ki sözcüklere tutkun insanlar her ne olursa olsun, mesafe tanımadan birbirini anlar.