muhabbet kuşunun ölmesi

bundan 3 hafta önce muhabbet kuşum limon boğularak öldü. kendisi biz evde değilken su şişesinde yıkanmaya çalışmış, çıkamamış. çok üzüldüm hüngür hüngür ağladım. zaten küçücük canı var (50 gram) bari boğularak ölmeseydi. çok sağlıklı bir kuştu, en az 8 yıl yaşar diyordum. paşa'yı da beni de yalnız bıraktı. ben daha ona eş alacaktım, bir sürü bebeleri olacaktı. kim olursa olsun insan ölümü yakıştıramıyor işte, öylece kalıyor.
limon (en sevdiğim hali)
limon sevimli sevimli bakıyor
paşa ve limon

az önce, ikinci kez başıma gelen berbat olay. çok üzgünüm. ilk akla gelen, gördüğümde ve duyduğumda en çok üzüldüğüm şey; "nihayetinde bir kuş, bu kadar üzülecek ne var" yaklaşımı. çok üzülüyorsunuz, bildiğiniz eliniz ayağınız tutmuyor. şu an o kadar üzgünüm ki nefes bile almak zor geliyor bana.

çok yakın bir dostumdu kendisi. kıpır kıpırdı, heyecanlıydı. kuşlar, kediler, köpekler insan hayatında, bizim bildiğimiz insan ilişkilerinden; arkadaşlık, dostluk, sevgililikten farklı bir yerde konumlanıyorlar. güçlü değiller, seni kayıtsız şartsız seviyorlar. sabah uyandığınızda kafesinden kafalarını aşağı eğip ya da yukarı kaldırıp sana bakıyorlar. "hadi beni çıkar şuradan da azıcık oynayalım" diyorlar. güç sende, kudret sende.

işte bu kudret, her insana gelmiyor. ben bu hayvanlara sahiplik yapmanın ağırlığını taşıyamıyorum şahsen. kuşlarım hasta olma emaresi gösterdiği an veterinere koşarım; "bana yardım edin" diye. bu kuşumda da dört defa gittik, dört ayrı ilaç kullandık. olmuyor, hassas bir insansanız "elimizden geleni yaptık ne yapalım artık" diye içinizi soğutamıyorsunuz. "ne vardı da aldın, senin neyine ya" diyorsunuz. bir canlının sorumluluğunu almak demek, onun babası, annesi, kardeşi, her şeyi olmanız demek. sizin her şeyleri olduğunuzu da her an gösterdikleri için, bu ağır sevginin altında eziliyorsunuz.

bir hayvan beslemek isteyenler, bu ne olursa olsun, onun yokluğunun sizde büyük bir boşluk oluşturacağını unutmasınlar. hasta olmaya başladığından ölene kadar süren tüm süreçte uykusuzluklar, ağır üzüntü halleri, dibe batmalar yaşıyorsunuz. insanız biz, zayıfız, o hayvanların bize yüklediği kadar kudretli değiliz. canı alan da canı veren de değiliz. eğer bu yükün altında ezilmeyeceğinizi düşünüyorsanız ki bunu için taş kalpli bir ruh hastası olmanız lazım, beslemeye karar verirken iki kere düşünün.

çok üzgünüm can dostum, çok.

not: aşağıda gördüğüm "ölüm gerçek, antrenman yapmalı, alışın buna" yaklaşımı da yanlış değil ancak geçersiz bir yaklaşım. ben babamı kaybettim. ölümü bilmek, yenilerine olan üzüntünüzü hafifletmiyor. her kaybın hüznü, acısı, sızısı farklı.

en yakın akraban ölmüş gibi hissettirir.

kuşla oynadığınız zamanlar her aklınıza geldiğinde, gözünüzden bir damla akıverir...

benim de liseye hazırlık dönemimde vardı kuşum. şaşkın'dı adı. pirinç pilavı yemiş ertesi güne şişmişti yavrucak. çok ağlamıştım.

her canlı bir gün ölümü tadacaktır. alışın buna kuşa bu kadar üzülürsen ilerde toparlayamazsın, illa ki üzülünür ama biraz ölüm gerçeğiyle antrenman yapılmalı.

o çaresiz miniği koruyamamış olmanın vicdani yükü hiç gitmiyor omuzlardan. ah hayyam, ah.

benim vardı bir tane adı garip.. 5 yıl yaşadı bizimle. hasta olmuştu, çırpınıyordum iyileşsin diye …öldüğüne yakın çırpındım durdum. öleceğine yakın bana doğru geldi ve...birden devrildi...o yürüyüşü hayatta hiç unutamayacağım bir şey...şu an bile ağlıyorum. oysa on sekiz yıl oldu.. tabi feryat figan ağladım saatlerce...babama onu hiç bir hayvanın rahatsız edemeyeceği şekilde gömmesini söylemiştim...o da dayanamayıp gömdü...günlerce ağlamam kesilmedi...uzun zamanda hiç bir evcil hayvan besleyemedim.. seni hiç unutmadım ve çok özlüyorum küçük dostum...

küçük şeylerin tanrısı'nda sophie mol'un sorduğu soruyu tekrarlatır:
"chacko, yaşlı kuşlar ölmek için nereye gider? ölü kuşlar neden taş gibi gökten düşmezler?"

evden resmen cenaze çıkar.

üzücü bir durumdur. hele ki ölen muhabbet kuşunuzu gömdükten sonra mezarının üzerine apartman dikildiyse çok daha üzücüdür. gözlerim doldu.

laf diye ölüyor zaten ki bu hayvanın olayı bu. rahmetlinin muhabbeti çekilirdi be.*

çiko 1, çiko 2, çiko 3, çiko 4, ... ardışık sıralamasının müsebbibi.

çocukken cicim adlı bir muhabbet kuşum vardı. çok severdim, çok da akıllı bir kuştu. o öldükten sonra muhabbet kuşlarına bir antipati beslemeye başladım nedense. yani bu antipati sadece derin bir bağ kuramamak üzerine. kuş mu kuş işte, o kadar. bir tane var şimdi evde hayvana isim bile koymadım. kuş diyoruz.

bir dostun ölmesidir. sizinle aynı evde yaşamış, gülümsemenize, ağlamanıza tanık olmuş bir dosttur ölen.

çok besledim, en sonuncusunun akıbetini bilemiyorum. hep kapısı açıktı, yazın günü pencere de açık olunca ya kaçtı ya da kedi kaptı. bi ses geldi ama o an şaapamadım. tam bayram günü ölmüştü birde... bak üzüldüm yine.

evde bir sessizlik olur.

sürekli söylediği sözler kafanda yankılanıp dururm. bir müddet ölümünü kabullenemezsin.

daha üzücü çok az şey var.

ilk kanaryam ziya, değişik bir akraba çocuğunun onunla oynamak isterken ölmesiyle bitti. hala çok sinirliyim. kuşun kafesini açmış. dışarıda yaşayamaz ki o. çok aradık ama bulamadık. bir mezarı bile yok.

sıradakiler arkadaşlarımın kuşları olacak. biri yaz günü kuşa banyo yaptırıp pencereleri açık bırakmış. hayvan kaskatı kesilmiş. diğeri de evde dolaşırken kapının üstüne tünemiş. kapı bir anda hızla kapanınca kuşun başı bir tarafa, vücudu başka tarafa uçmuş. travma sebebi.

muhabbet edecek kimsenin kalmaması

evden bir canın eksilmesidir.
muhabbet kuşlarının evlattan hiçbir farkı yoktur, evlat gibi sevilir.
benim kuşum ölünce günlerce ağlamıştım. insan boşlukta hissediyor bayağı kendisini.