muhabbet kuşunun ölmesi

ağlatır.

çok üzücü bir olaydır. yıllar önce kuşum ölmüştü, ağlamaktan verem olmuştum neredeyse.

kuşun artık ötmeyeceği anlamına gelmektedir.

low iq yazarların gülmekten öldürdüğü başlık.
kara mizah kanka. aynen yavrum. mizah. kara. tabii. kanka.

annemler neredeyse 10 yıl önce bir erkek bir dişi iki muhabbet kuşu aldı. erkek olan 2 ay sonra falan öldü. dişi hala sağ. yanına alınan erkek kuşlar 6 ay dayanmıyor. kara dul mübarek.

üniversitede bir ev arkadaşımla markete girip çıkarken annesi aradı. biz merdivenlerden inip yürürken baktım bir anda hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. telefon konuşması bitene kadar marketin iç sokakta kalan kısmında durup oturduk. ben o zaman kaybettiği şeyin insan olduğunu sanmıştım asla aklıma bu gelmemişti. o kadar ani olunca ne diyeceğimi düşünüyordum. kapatınca aldığımız suyu açıp uzattım. "leo ölmüş. daha 2 hafta önce görmüştüm onu." dedi hâlâ ağlarken. kızla da çok samimi değildim yani o yüzden anlamlandıramıyorum. kimsin leo?
"sarılmak ister misin?" deyince "eveet." derken sarıldı. sırtını pışpışlarken" leo kim bilmiyorum ama çok üzgünüm." demiştim. "leo benim muhabbet kuşum, çift olarak almıştık. ilk o öldü şimdi de bu." dedi. "anladım. daha iyiysen gel eline biraz su dökeyim. böyle yeşil gözünü pörtletmiş kırmızı elma gibi oldun rengini açalım." deyince şakayla karışık bir şekilde, gülmüştü. "bence de öyle yapsak iyi olur. gelen giden bakıyor sen sevmezsin."
öyle deyince şaşırmıştım. bozuntuya vermeyerek "evette şu an umursadığım onlar değil. ne zaman kalkmak istersen kalkarız." zaten 10-15 dk kalmıştık.
kuş için bu kadar ağlanır mı? diye içimden kendime sorarken içim "hasta civcivine sırf daha iyi bakabilmek için odana gizlice alıp o kokuya rağmen sende yerde yatmıştın. onunla 3-4 saat ilgilenip sonra elinde ölünce "yaşa, lütfen yaşa" diye sabaha kadar ağlayıp en son uykuya dalmıştın. sence?"
bir kere ben o zaman küçüktüm. 10-12 olmalıyım. ama o büyük ve hiçte nerede olduğuna bakmadan ağlayabildi? ve de baya sesli? annem odama gelir diye ne doğru düzgün ağladım ne de konuşabilmiştim. onunla yattığımı görse beni parçalardı. ama sabah kalktığımda civcivi almış ve bana bir şey dememişti. "nereye gömdün?" deyince" 5-6 saat aralıksız ağladığını biliyorum. geç uyuduğun için kaldırmadım. onu bahçeye gömdüm. yemeğini ye sonra bakarsın." demişti.
madem lafını etmiyor bari istediği olsun deyip yemek yemiştim ama pek değil. elinde ölmesiyle ölmesi çok farklı. ben 1-2 ay her yatmaya gittiğimde onun için koyduğum minder yerine bakıyordum. ben onu zaten hasta diye seçmiştim. çünkü nasıl baştan savma bakıldığını görmüştüm. iyileştiremedim. ısınsın diye onu biraz sarıp iki avucum içinde tutuyordum. gözünü kapattığında aldığım nefeslere bile dikkat ediyordum. hareketsiz kalmıştım. tutulmuştum ama o yine de gitmesine engel olamamıştım.
sonra hiç civciv yerlerini görmek istemedim. almak istemedim, bakmak istemedim...

küçükken benim de bir muhabbet kuşum vardı. adı da çiko'ydu. çok güzel konuşurdu, hiç kafesinin kapısını kapatmazdık, çok oynardık.
ama bie sabah kalktığımda kafesinde cenazesini gördüm. ağladım ama nasıl ağladım hiç sormayın.

neyse annem peçete sardı çiko'yu, ben de aşağı indim. gittim apartmanın bahçesinin bir köşesine gömdüm. başına da mezar taşı niyetine salıncağı vardı onu diktim.

her geçtiğimde bakar bakar ağlardım...

burhanım öldü benim bugün. herkes ağlıyor, küçük kızımı susturamıyorum.
seni çok özleyeceğiz.
ağlaya ağlaya teselli ediyorum onu.

allah rahmet eylesin.

#2792887 büyük için bile zorken küçük çocuk için daha zordur...

evde yokken kafeste ölmüş. 1 saat kafeste kaldı diye ölmüş resmen. tüm gün dışarıda uçsun sonra ölsün! insan şaşırıyor yahu. çöp kutusuna attım.

biri depremde bina çökünce gitmişti üzüldüm bayağı.

1999 depreminde evimiz hasar görmüştü ve muhabbet kuşumuz içerde kalmıştı. ne kadar çok ağladığımı hâlâ unutmuyorum. babam da yalvarmalarıma dayanamayıp onu evden çıkarmıştı herkesin gitme demesine rağmen. bebeğim benim nasıl korkmuştu o da. bildiğin uzun cümleler kurabilen bir kuştu hem de aşırı akıllıydı. o günden sonra tek bir kelime bile duymadık ötmedi bile. tüyleri dökülmeye başladı, ne yemini yedi ne su içti garibim birkaç hafta sonra ölmüştü. aylarca ağladım onun için. hatta aile boyu ağlamıştık. hâlâ aklıma geldikçe de ağlıyorum. ay allahım o depremde ölen onca insanın acısına nasıl dayanılır, bir kuşa bile bu kadar ağlamışken. gözyaşım pıt..

hayvan ayırmaksızın, küçük- büyük beslediğiniz bir canın ölmesi kolay bir şey değil. bir süre sizi parçalıyor ve size bir vesvese veriyor. bir süre ölümlerinden potansiyel olarak kendinizi suçluyorsunuz. dikkatsiz- yetersiz baktığınızla ilgili garip garip iç baskılar geliyor ama bu çoğu zaman yersiz oluyor. eğer dikkatli ve iyi şekilde besliyorsanız hayvanlarınızı, ömürleri bu kadarmış diyerek kabullenmek gerekiyor.

mesela babaannem doğum günü hediyesi olarak bana bir balık hediye etti. kendisi bir siyam balığı. eve geldiği günden beri, bütün evde nöbetleşe hareket ediyoruz. herkes, birbirine günlük olarak balığın beslenip beslenmediğini soruyor. balığıma belirli bir beslenme düzeni oturttum. her gün aynı saatlerde olmak üzere, günde 2 kere besliyorum. sabah ve akşam beslediğim saat aralığı aynı. dolayısıyla artık saati geldiğinde akvaryumun etrafında dolaşıyorsam, direkt suyun yüzüne cıkıyor. dünya tatlısı bir şey. küçük parmağımdan küçük ama çok seviyorum iti! ( maşşallah)
eve geç kalma durumumun olduğu durumlarda( genelde akşam 6 gibi besliyorum), mesaj atıp ailemden beslemeleri için rica ediyorum. sık sık emin olamayıp, babamlar bana soruyor beslenmesi aksamasın diye.. yani evde kimsenin minnoşu beslemeyi unutma şansı yok. hepimiz gözümüz gibi bakıyoruz. ufacık bir şey ama hayatı sonuçta bize bağlı. bu ciddi bir sorumluluk, oyuna gelmez.

kısaca, bu tarz sorumluluklar ve kurulan duygusal bağlar, sizi hayvanınıza aşırı yakınlaştırıyor. ister istemez üzüntü aşırı baskın oluyor işin sonucunda..

tabi muhabbet kuşu ayrı bir hayvan kategorisinde çünkü sizinle konuşabiliyor ve bazıları cok aktif bir çeneye sahip. yanında konuştuğun an, muhabbete dalıyorlar. böyle bir niteliği olan hayvanın ölümünü aşmak çok daha zor çünkü konuşma yeteneği sayesinde günlük hayatınıza aktif şekilde dahil oluyor..

bol sabır ve dirayet diliyorum.

ben bir kere besledim. öldü. çok üzüldüm. ağladım. ondan sonra hiçbir hayvanı esir etmemeye karar verdim.
not: bu kuş da annemden bana geçmişti. yoksa özel olarak almamıştım.

bütün hayvanların eceli bende toplansa. benim ölümümle onlar ölümsüzlüğe kavuşsa. melek olmuş hayvanlar beni gökkuşağı köprüsünde bekliyor olsa. onlarla sonsuza dek oynaşsak. ölüm korkusu kaygısı olmasan sonsuza dek yaşasak.

uzucudur.

ben artik kimle muhabbet edicem...

her begeni 1 moral alkisi. evet.