mükemmeli ararken hayatı kaçırmak

hep aynı şeyler, farklı kelimeler. ne yapalım, biz de böyle harcadık ömrümüzü.

bunu bir de "ehvenişere razı olmamak lazım; vasatlıktan kaçınmak lazım." gibi gerekçelerle rasyonalize ederek yapmak gerekir ki, kendimizi iyi bir şey yapıyor olduğumuza ikna etmiş olalım. insanın kendini kandırma mekanizması inanılmaz gerçekten.*

mükemmeli değil de size iyi geleni bulun sizi seveni,mutlu edeni,kalbinizi kırmaktan çekineni , merhametlisini bulun.

bu gerçekten tam olarak böyle. en ufak aksilikler bile çok canımı sıkar ve sonra büyük resme bakamam. siz benim gibi yapmayın. ben de değişeyim.

mükemmel algımıza denk iş, insan, ev, çevre vs. bulamadıktan sonra tadı olmuyor ki. hayatı kaçırmaktan çok, bana göre kendi zamanımı ya da duygularımı ziyan etmemek oluyor bu.
mükemmel anlayışım; fırsatların, zamanın veya elimdekilerin "en iyi"olması. bazen bunlar bile uc gelebiliyor ama insan dışındakiler için böyle. insanlar için olanında kararım kesin ve net. gerekirse doğru insanı ya da çevrem için doğru insanları bulamayayım ama asla daha altlarıyla olarak ne onların anlamını basitleştiririm ne de zamanın veya duygularımın israfına neden olurum.
onlar yoksa tek idare edebilirim. sonuçta kendime yetebilen bir bireyim. ve basit insanların hiçbir şeyine muhtaç değilim. en güzel sevgi anlayışları bile çöpten farksız. ben bunlara layık değilim...

en iyisi olsun şu da olsun bu da olsun diye diye hayallerimden olmama ramak kaldı. yıllar geçti ben aynı yerde sayıyorum niye çünkü en mükemmeli daha gerçekleşmedi. enayilikten başka bir şey değil bu

armudun sapıydı üzümün çöpüydü, maymunun ... derken, kaçmış gitmiş gurdün nü?
yani bu, belediye otobüsü de değil ki anasını satayım, neyse öbürüne binerim" diyesin.
etrafta taksi de yok. kaldık ortada.