mutlu olmak için sebep aranıp aranmayacağı

sanırım yaşamımın büyük bir bölümünde mutlu olmak için bir sebep aradım. sebebim yoksa mutlu olmaya gerek olmadığını düşünürdüm çünkü mutluluk benim için her zaman nadir ve değerli bir duyguydu. ve bu değerli duyguyu içi boş sebepler için harcayıp bitirmek istemezdim. bu yüzden mutsuzluğumla tanındım çevremde. gülümsememe tanık olanlar şanslı sayılırdı. uzun bir zaman hayatımı bu şekilde devam ettirdim fakat sonra benim değersiz gördüğüm kendime değer veren arkadaşlar edindim. meğer mutluluk tükenebilen, sonu olan bir şey değilmiş. mutluluk sonsuzmuş ve cidden paylaştıkça çoğalıyormuş.

bu hayati sadece mutlu olarak yaşamamız mümkün değil. hayatın içinde mutsuzluk, üzüntü, sevinç, durgunluk, huzur ve huzursuzluk. tüm bunlar var ve normal şeyler. yapımız gereği olan yada elde edilen birşeyden mutlu olma süremiz var. bir süre sonra alışıyoruz, mutlu eden şey önemini kaybediyor. mutsuzluk hâli depresyon gibi sürekli değil ise, mutlu olmak için sebep aramam şahsen. huzur denilen şeye daha çok ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. mutlu olmak için birşeyler bekleriz umarız. huzur ise ortada telaş edilecek, bizi üzecek yoracak birseyin olmaması, kafa dinginliği, sakinliktir. huzur mu mutluluk mu derseniz kesinlikle huzur. tabi ki benim fikrim bu.

bilmem. ben mutluluğu neşeli olmaktan ziyade; hayattan tatmin olmak, keyif ve zevk almak ve huzur olarak görüyorum. bunun içinde gülmek de olur ağlamak da. ben şahsen artık, belki yaşımdan, huzur ve hoş sohbetler gibi şeyler arıyorum, fazla heyecandan ziyade. ergenliğimden 30'larımın sonlarına doğru olan zamandaki heyecanlı ve maceralı hayatım da güzeldi, şimdiki daha huzurlu hayatım da güzel. sebep aramak? bunu yapmam ben. ama şu bir gerçek ki, kendimi ve duruşumu netleştirdikden ve diğerlerine (ailem dahil) kabul ettirdikten sonra hayatım daha rahat bir hale büründü. ben de bu vesileyle daha kabullenici biri oldum ve insanları yerli yersiz yargılamayı bıraktım. bu benim başarım mı? hem evet hem de hayır. şimdiki halime gelmek için çabaladım elbette ki ama buna biraz da mecburdum zira çözemediğim problemlerimin olduğu bir hayatımın olmasını istemiyordum.

tanım: mutlu olmak için bir sebep aramam ama mutlu olacağım koşullarımın olacağı bir hayata kavuşmak için çaba sarf ettim geçmişte çok. gerekirse, yani yeniden problemli bir hayatım olursa, yine mücadele ederim. hayat bu; neler getireceği belli olmaz.